Αυτές οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες -Της Δέσποινας Καλέζου

Μια όμορφη έκθεση παλιάς ασπρόμαυρης φωτογραφίας στήθηκε με μεγάλη ευαισθησία και πολύ μεράκι αυτές τις μέρες από δυο αγαπημένες μου μαθήτριες, στην αίθουσα τέχνης Στάμου. Μια εξαιρετική δουλειά που μας χαρίζει στιγμές αναπόλησης και νοσταλγίας για αυτό που έφυγε, δύσκολο, αλλά ανθρώπινο, πίκρα για αυτό που έμεινε, πιο εύκολο, αλλά αντιανθρώπινο.

Γελαστά πρόσωπα, χαρούμενες συντροφιές από το παρελθόν για το αναντικατάστατο της ανθρώπινης συνύπαρξης, της πραγματικά όμορφης ζωής. Απλές καθημερινές στιγμές, εορταστικές στιγμές, εφηβικές στιγμές πλαισιωμένες από οικεία πρόσωπα, όμορφα πρόσωπα, αλλοιωμένα σήμερα από τον μεγάλο δυνάστη, τον πανδαμάτορα χρόνο. Και ψηλαφώντας τα άδυτα αυτού του χρόνου, προσπαθούμε εναγώνια να προσδιορίσουμε το αρκετές φορές απροσδιόριστο, να ανιχνεύσουμε αυτό το κάτι, που κάτι, κάποιον μας θυμίζει.Και έρχεται το ξάφνιασμα και η οργή. Ξάφνιασμα γι’αυτό που αναγνωρίζουμε, οργή για την αναλγησία του χρόνου. Και αθέλητα έρχονται στο νου μας εκείνες οι στιγμές της συναισθηματικής στέρησης, της αποξένωσης της απογοήτευσης απ’ ό,τι υπάρχει γύρω μας και τον εαυτό μας, όταν ψαχουλεύουμε τα συρτάρια και ανοίγουμε τα παλιά άλμπουμ, για να πάρουμε λίγη δροσιά, για να βρούμε όλα αυτά που στο τώρα μας λείπουν, για ν’ ανασάνει η ψυχή έστω για λίγες στιγμές. Μια ψυχική ανάσα μας χαρίζει και η έκθεση με το να σκαλίζει τις αναμνήσεις μας.

Εκείνο όμως που μας καταπλήττει υπέροχα είναι ό,τι έχει γραφεί κάτω από κάθε μια φωτογραφία. ΄Ενα απόσταγμα ρομαντισμού, έντονης φιλοσοφικής διάθεσης, τρυφερότητας και ευαισθησίας. Ένας ποιητικός λόγος που μια απλή ματιά στα γύρω, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, ένας ανέμελος περίπατος, ένα γέλιο, μια αγκαλιά…μετουσιώνεται από την πένα, ανεβαίνει σε άλλη διάσταση. Ντύνονται πνευματικά και μας χαρίζουν στιγμές ανάτασης, ευφροσύνης αλλά και έντονου προβληματισμού για όσα όμορφα δε γευόμαστε με τις λάθος επιλογές μας και προτεραιότητες μας.

«Βαδίζουμε σ’ένα δρόμο γεμάτο εμπόδια, γιατί αυτός μας πηγαίνει στην ευτυχία»

«Μείνει εκεί που γελάει η ψυχή σου»

«Η ζωή είναι μικρή για να περιμένεις το αύριο. Πάμε?»

Και γίνεται προσευχή η ευγνωμοσύνη για την αγκαλιά της μάνας και παράκληση για παντοτινό δέσιμο το δέσιμο ένος μικρού χεριού μ’ ένα μεγάλο.

«Η πιο τέλεια προσευχή είναι μια μικρή σκέψη γεμάτη ευγνωμοσύνη»

«Τι εννοούσες όταν έλεγες ότι δε θα μ’ άφηνες ποτέ?»

….Υπέροχες σκέψεις, υπέροχος λόγος.

Θερμά συγχαρητήρια στην Μίρκα και στην Μαριάννα, στην Μαριάννα και στη Μίρκα για την υπέροχη δουλειά.

Από καρδιάς να είναι πάντα γερές και να μας χαρίζουν τέτοιες όμορφες στιγμές.

Καλέζου Δέσποινα

Φιλόλογος


Πηγή