Σ’ ένα λυόμενο χωρίς ρεύμα, στο οποίο μπαίνει…μπουσουλώντας, σαν μωρό, καθώς από τον περασμένο Ιούνιο «έχασε» και το δεύτερο πόδι του, λόγω σοβαρής ασθένειας, ζει τα τελευταία δυο χρόνια ο Φώτης Σούφης από το Καταράχι. Η ελληνική γραφειοκρατία, δεν του επιτρέπει να συνδέσει το ρεύμα στο λυόμενο, γιατί πέρασε η διετία για την οποία του είχε παραχωρηθεί.
Δέκα χρόνια, αντιμετωπίζει μόνο προβλήματα – υγείας και οικονομικά – αλλά παρόλα αυτά, με αξιοθαύμαστη δύναμη ψυχής, αξιοπρέπεια και εντιμότητα, προσπαθεί να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για την ίδια και την σύζυγό του, ώστε να σταματήσει να είναι «βάρος» όπως λέει, στα παιδιά του. «Να ζήσουμε, όσο μπορούμε ακόμα, αξιοπρεπώς, σαν άνθρωποι», λέει ο κ.Φώτης και τα μάτια του «πλημμυρίζουν» με δάκρυα, βλέποντας τις δημόσιες υπηρεσίες και την ελληνική γραφειοκρατία να εξαντλούν την σκληρότητά τους, πάνω του. «Δεν ζητάω ούτε ελεημοσύνη ούτε τίποτα παράλογο. Δεν χρωστάω πουθενά. Και έχω πληρώσει όλα τα χαρτιά για το ρεύμα. Αλλά, επειδή έχει λήξει το παραχωρητήριο του λυόμενου, δεν μπορεί η ΔΕΔΔΗΕ να μου το συνδέσει», λέει.
Από το 2008 χωρίς πόδι
Τα προβλήματα ξεκίνησαν το 2008, όταν λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας, οι γιατροί αναγκάστηκαν να του ακρωτηριάσουν το αριστερό πόδι. Μοιραία, σταμάτησε να δουλεύει και ζούσε, με τη σύζυγό του, με τα 500 ευρώ της αναπηρικής σύνταξης από τον ΟΓΑ. Το ποσό δεν επαρκούσε να καλύπτει τα έξοδα και για ενοίκιο, κι έτσι, το 2010, μετά από αίτησή του, του παραχωρήθηκε ένα λυόμενο, το οποίο εγκατέστησε σ’ ένα οικόπεδο δίπλα στο πατρικό του σπίτι, όπου ζει ο γιος του με τη σύζυγό του. «Το βάλαμε σε μια μεριά μέσα στο οικόπεδο, αλλά έμπαζε νερό. Άρχισα να μπαζώνω ένα άλλο σημείο, για να το μετακινήσω και να το σκεπάσω, γιατί έμπαινε νερό και αέρας από παντού. Δεν στεκόσουν με τίποτα. Επειδή ήμουν οικοδόμος, κι επειδή δεν είχα λεφτά να δώσω σε μαστόρους, πάλευα μόνος μου, με το ένα πόδι. Δυο καλοκαίρια που πήρε να το συμμαζέψω. Στο μεταξύ, όταν το παρέλαβα έφτιαξαν όλα τα χαρτιά για το ρεύμα και πλήρωσα. Το μόνο που έμενε ήταν να γίνει η σύνδεση. Όταν τελείωσα όμως, μου είπαν πως έχει λήξει το παραχωρητήριο και έπρεπε να φτιάξω χαρτιά από την αρχή για να είναι νόμιμο το λυόμενο», λέει ο κ.Φώτης.
Απογοήτευση
Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένας νέος «Γολγοθάς», με τις δημόσιες υπηρεσίες να τον στέλνουν από τον έναν στον άλλο και άκρη να μη βρίσκει. «Απογοητεύτηκα και τα παράτησα», λέει, για να ξεκινήσει και πάλι τις διαδικασίες λίγο καιρό αργότερα. «Έχω προσπαθήσει 2-3 φορές και είμαι ακόμα στο μηδέν. Κι αυτό, για ένα τυπικό χαρτί, για μια οικοδομική άδεια», λέει ο 58χρονος άνδρας.
Με γεννήτρια
Κάθε πρωί, όταν ο γιος τους και η νύφη τους φεύγουν για δουλειά, πηγαίνουν με τη σύζυγό του στο σπίτι των παιδιών, μαγειρεύουν και τους περνά η ώρα μέχρι το μεσημέρι. «Όταν έρχονται τα παιδιά, ερχόμαστε στο λυόμενο. Δεν μπορούμε να είμαστε όλη την ώρα μέσα στα πόδια τους. Θέλουν το χώρου τους κι αυτά, αλλά κι εμείς. Βάζουμε κάθε βράδυ 2-3 ώρες τη γεννήτρια για λίγο φως, αλλά δεν μπορούμε περισσότερο, γιατί είναι και ακριβά τα καύσιμα. Πέφτουμε για ύπνο και περιμένουμε να ξημερώσει» εξηγεί ο κ.Φώτης, που η μόνη του έννοια και σκέψη είναι πως θα πάρει το ρεύμα.
Κάποιοι, του πρότειναν να «τραβήξει» ρεύμα από το σπίτι, αφού απέχει μόνο λίγα μέτρα από το λυόμενο, αλλά ο ίδιος θέλει να είναι νόμιμος, αφού όλα αυτά τα χρόνια, ότι κατάφερε στη ζωή τους τα κατάφερε με αγώνα και εντιμότητα.
Να ζήσουμε αξιοπρεπώς
«Τον Μάιο μου έκοψαν και το δεξί πόδι και αύριο δεν ξέρω αν θα ζω γιατί το πρόβλημα της υγείας μου είναι τέτοιο που με…καταδιώκει. Χωρίς πόδια και χωρίς χρήματα, δεν μπορώ να κάνω αυτή τη διαδικασία. Τους παρακαλάω τους αρμόδιους, να σκύψουν στο πρόβλημα μου, να δουν ότι έχω όλα τα χαρτιά μου και να μπορέσω να πάρω το ρεύμα. Να υπάρξει μια παρέμβαση να ξεφύγω από το ¨τέρας¨ της γραφειοκρατίας. Όσο καιρός μου μένει, τουλάχιστον να ζήσω με αξιοπρέπεια», λέει, μη κρύβοντας τη συγκίνησή του, για την αδικία που βιώνει, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά, οι αρμόδιοι θα κατανοήσουν την κατάσταση και θα τον βοηθήσουν.