Πάτρα: Κάποτε στο Στάδιο (από το ένθετο Επιλογές της “Π”)

Πέρασαν τέσσερις δεκαετίες από τότε. Ο χρόνος άλλωστε τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ειδικά όταν …παραμεγαλώνεις. και με τη βοήθεια του παλιού πρωταθλητή στίβου Νίκου Μπαλάση, ξεθάβουμε παλιές ιστορίες. Αφορά μια νίκη χωρίς σπουδαίο αντίκρισμα, χωρίς συνέχεια. Είναι 27 Σεπτεμβρίου 1977, πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου Παίδων – Κορασίδων στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Η αποστολή της Παναχαϊκής Γ.Ε. ολιγομελής. Ταξίδεψε το θρυλικό κόκκινο mini cooper του προπονητή Ιορδάνη Κερασίδη (ποιος αθλητής αλήθεια δεν το θυμάται με τον βιρτουόζο οδηγό του) και το Volkswagen scaraveo του κ. Προγούλη που ανέβηκαν οικογενειακώς στην Αθήνα για τους αγώνες. Πέντε αθλητές όλοι κι όλοι. Ο Περικλής Παπαδόπουλος (δίσκος – ακόντιο), ο Νίκος Μπαλάσης (μήκος – τριπλούν), που ταξίδεψαν με τον κ. Ιορδάνη και ο Νίκος Προγούλης (800μ. και 1500μ.) με τις δίδυμες Μαρία και Άντα (400μ. – 800μ. – 1.500μ.) στο αυτοκίνητο των γονιών τους. Κατέλυσαν στο ξενοδοχείο «Stalis» σ' ένα παράδρομο της Αγ. Κωνσταντίνου, κοντά στην Ομόνοια, από όπου έπαιρναν τον Ηλεκτρικό που βόλευε για Φάληρο. Ο Νίκος Μπαλάσης θυμάται πως εκείνο το γιορτινό βράδυ ήπιε πρώτη φορά ένα μπίρα με την έγκριση του «Τζόρνταν» (του Ιορδάνη Κερασίδη).
Οι τρεις νικητές στο παιδικό πρωτάθλημα το 1977 στο Καραϊσκάκη. Πρώτος ο Νίκος Μπαλάσης
Πέρασαν τα χρόνια, αλλά μερικές στιγμές, στο διάβα της ζωής, μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο και δεν τις αγγίζει η λήθη. Κάποιοι από τους αθλητές εκείνου του τελικού είχαν σπουδαία παρουσία και πορεία στα αθλητικά δρώμενα για πάρα πολλά χρόνια. Κάποιοι άλλοι χάθηκαν στη δύνη του αθλητισμού με δική τους ευθύνη ή με ευθύνη της πολιτείας. Ο Δ. Παπαδόπουλος (δεύτερος στον τελικό του μήκους) έκανε αξιόλογη σταδιοδρομία ως αθλητής του τριπλούν και ως προπονητής ακόμα και σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Ο (τρίτος) Δ. Καπέτης από τον Αρχέλαο Κατερίνης έμεινε όπως και ο Νίκος Μπαλάσης, στα αζήτητα του στίβου (σύμφωνα με την δική του αυστηρή εκτίμηση). Ο τέταρτος όμως, ο Δημήτρης Αραούζος από την Κύπρο έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς της Μόσχας τρία χρόνια μετά, το 1980, επιτυγχάνοντας μάλιστα μεγάλα ρεκόρ 7,83μ.. Ο Χρ. Βουδούρης (6ος) έφυγε πριν μερικά χρόνια που έφυγε από τη ζωή, πρόλαβε και έκανε μια αρκετά καλή πορεία ως αθλητής αλλά και ως προπονητής στον Κάδμο Θηβών. Στη μνήμη του γίνονται αγώνες στη Θήβα τα τελευταία χρόνια.
Ο προπονητής της Παναχαϊκής Ιορδάνης Κερασίδης σε προπόνηση στο υπό κατασκευή βοηθητικό του Εθνικού Σταδίου, το 1979, παρουσία του αείμνηστου Ανδρέα Σωτηρόπουλου και του Φάμπιο Ντόβα ενός πολύ μεγάλου ταλέντο του ύψους, πρωταθλητή της Παναχαϊκής
Ο πρωταθλητισμός θέλει πολλές θυσίες, πολλές στερήσεις, θέλει μεγάλη πίστη, σκληρό αγώνα χωρίς πολλές χαρές. Σε εκείνον τον αγώνα η πίστη στη νίκη ξεπέρασε τις δυνατότητές του Νίκου Μπαλάση που αφηγήθηκε: «Έφτανε μόνο η παρουσία του προπονητή μου, μια κουβέντα του, ένα νεύμα ή η φωνή του από την κερκίδα για να κάνω το αδύνατο, δυνατό. Ο Ιορδάνης Κερασίδης, ένας υπέροχος άνθρωπος πάνω απ' όλα κι ο ιδανικός προπονητής για όλους εμάς τότε,μας οδήγησε στην ΠΓΕ στην κυριολεξία παίρνοντας από το χέρι εκατοντάδες παιδιά στη δεκαετία του ΄70 στη διάρκεια της παρουσίας του ως προπονητής στίβου. Καθηγητής Φ.Α. στο 3ο και 1ο Γυμνάσιο στην Πάτρα, πρώην αθλητής του επί κοντώ, αργότερα Τεχνικός Σύμβουλος της ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ, δημιούργησε μια ομάδα, ανασύνταξε και αναβάθμισε τον κλασικό αθλητισμό της πόλης μας σε συνεργασία με τον παλιό πρωταθλητή μεσαίων αποστάσεων Λουκά Αδαμόπουλο κι αργότερα με συνεργάτη τον Θ. Μαλλιά, πριν παραδώσει την προπονητική σκυτάλη της ΠΓΕ σε έναν άλλο εξαιρετικό άνθρωπο, σπουδαίο αθλητή και προπονητή των μετέπειτα πρωταθλητών, καθηγητή Φ.Α. τον Χρήστο Μοσχονά.
Εξαιρετικές αναμνήσεις από τον Νίκο Μπαλάση
Ο αθλητισμός, ο στίβος ιδιαίτερα, μη «πιασάρικο» άθλημα, δημιουργεί εύκολα πόνο πολλές φορές στην ψυχή των προπονητών και των αθλητών αφού δεν τυγχάνει της ανάλογης προσοχής -που θα του έπρεπε- σε μια χώρα που τον γέννησε. Από πού να ξεκινήσω;; Από την αδιαφορία της πολιτείας, την συμπεριφορά των ΜΜΕ που πολλές φορές εθελοτυφλούν, τα μικροσυμφέροντα πολλών παραγόντων που δεν ίδρωσαν ποτέ φανέλα στα στάδια και κάποιους άλλους που δεν υπηρέτησαν ποτέ την αξιοκρατία και το δίκιο; Δεν έχει και τόση σημασία αφού κι αυτά που λέω τώρα ελάχιστοι θα τα διαβάσουν και πολύ λιγότερους θα αγγίξουν. Ολες οι χώρες έχουν ένα εθνικό άθλημα, εμείς με τόσο σπουδαία αθλητική ιστορία και πολιτισμό φροντίσαμε να έχουμε κλείσει τα μάτια στην δική μας ιστορία να υιοθετούμε ξένες πρακτικές και το χειρότερο γαλουχήσαμε τα παιδιά μας στο φανατισμό κάποιων αθλημάτων πλατιάς -υποτίθεται- φίλαθλης μάζας που εξυπηρετούν γνωστά οικονομικά, τηλεοπτικά και όχι μόνο συμφέροντα. Αλλαξαν οι εποχές και τίποτα δεν γυρίζει πλέον πίσω. Εκείνα τα χρόνια με δυσκολία παίρναμε άδεια από τους γονείς μας να κάνουμε αθλητισμό. Σήμερα τρέχουμε στα στάδια, μαζί με τα παιδιά μας, προσπαθώντας να τα πείσουμε για την σπουδαιότητα της άθλησης και φυσικά πληρώνουμε στην εποχή της άκρατης ελεύθερης αγοράς και της κρίσης από το υστέρημά μας χρήματα που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να αναλογούν σε μια ευνομούμενη πολιτεία που είναι υποχρέωσή της προσφέρει στους πολίτες της. Τα κλείσαμε στους τέσσερις τοίχους τα παιδάκια μας, αναγκασμένοι ίσως από τις υπερβολικές απαιτήσεις της εποχής μας και τους φόβους μας με ένα κομπιούτερ κι ένα κινητό, ένα Play station, ένα tamplet , με μηδαμινό ελεύθερο χρόνο, στην τσίτα όλη μέρα να προλάβουμε όλοι τα πάντα: σχολείο, φροντιστήρια και δραστηριότητες για να καλύψουμε ένα κενό που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Σε λίγα χρόνια ίσως αποφανθούν οι ειδικοί για το πώς πρέπει να λειτουργήσουν όλα αυτά προς όφελος των μελλούμενων γενεών.


Πηγή

  • Δημοσιεύτηκε:

    19 Οκτωβρίου 2018

  • Κατηγορίες:

    Αχαΐα