Από εδώ, μια εταιρεία διαμάντι. Blue chip αληθινό, όχι φούμο. Με 116 χρόνια παρουσίας στην ελληνική αγορά. Και από εκεί μια επιχείρηση όπου δεν υπήρξε ούτε ένα οικονομικό στοιχείο που να ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Τόσο τεράστιες διαφορές!
Ρέα Βιτάλη
Ουδέν γελοιότερο ενός ανήλικου ενήλικα. Υπάρχουν και εταιρείες με τέτοια χαρακτηριστικά. Η Folli Follie, για παράδειγμα. Με δήθεν σημαία -όπως αποδείχτηκε- μια δήθεν αφοσίωση στην «ελληνικότητα», επιλέγοντας -βεβαίως βεβαίως- από την «ελληνικότητα» τα πιο συμφέροντα στοιχεία της, για ανενόχλητη διαφθορά, υπόγειες διαδρομές χρημάτων και στοιχείων.
Εκμεταλλεύτηκε κάθε τρυπάρα σε ένα διάτρητο σύστημα, ξεπερνώντας κάθε έλεγχο, καταστρατηγώντας κάθε αρχή, σίγουρα με το αζημίωτο. Δεν υπήρξε ούτε ένα οικονομικό στοιχείο στη συγκεκριμένη επιχείρηση που να ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Τόσο τεράστιες διαφορές! Και να επιβιώνεις υποδυόμενος τον μεγαλοσχήμονα για χρόνια και να δίνεις και συνεντεύξεις με τίτλο «The sky is the limit!».
Πατήρ, μητέρα και υιός. Αγία ελληνική οικογένεια. Μην και χωρέσει στέλεχος με ξένο αίμα στα υψηλά της. Στενά κυκλώματα, βαριά αρώματα και συνωμοσίες. Βρίσκουν και τα κάνουν. Ακόμα και μήνες μετά το σκάνδαλο, ταχυδακτυλουργικές κινήσεις μπροστά στα μάτια μας. Ένα μεγαλειώδες σπίτι στις Σπέτσες που αλλάζει χέρια και, να μου το θυμηθείτε, δεν αλλάζει. Και ένας γιος κατσικωμένος στη θέση του για «να προσφέρει τη βοήθειά του», όπως με θράσος επικαλέστηκε, για να δικαιολογεί την παρουσία του.
Και χρόνοι γιαβάς γιαβάς, από την πλευρά του κράτους μας και όλων των αρμόδιων παραγόντων, για να έχει χρόνο για ελιγμούς ο «αυτοδημιούργητος», από την αποκάλυψη του μπάχαλου, εννοείται από ξένους, μέχρι και το τώρα μας. Γιαβάς γιαβάς! Και πλέον διαμονή, όπως τουλάχιστον ψιθυρίζουν οι κουτσομπόληδες, στο Χονγκ Κονγκ. Και με ποιoν μωρέ θα πιεις ούζα στο Χονγκ Κονγκ; Eχει Ντάπια το Χονγκ Κονγκ; Και ποιανών μωρέ τα κεφάλια θα γυρίζουν στον ουρανό, να βλέπουν το ελικόπτερο της μεγάλης επιχειρηματικής οικογένειας να μεταφέρει κόσμο από βίλα σε ταβέρνα; Ελλάς. Θλιβερή επαρχία. Τη μεγαλύτερη φτώχεια τη συναντάς στον νέο πλούτο. Folli Follie, η μια όψη σου, πατρίς μου!
Ουδέν πιο σεβάσμιο από τον ενήλικα που ενεργεί ως ενήλικας. Συμβαίνει και με μερικές εταιρείες. Λαμπρές εξαιρέσεις. ΤΙΤΑΝ. Έτος ιδρύσεως 1902. Ήτοι 116 χρόνια παρουσίας στην ελληνική αγορά. Μέτρα, πατριώτη, κυβερνήσεις, καταστάσεις, πολέμους, επιχειρηματικούς και πολιτικούς πολέμους, υπουργούς, τσιράκια, σειρές τραπεζιτών, αλλαγές «γραμμών»… Ιλιγγος! Αν οι ιδιοκτήτες γευματίζουν στο διπλανό τραπέζι σου, σε βεβαιώνω δεν θα τους αναγνωρίσεις. Χαμηλό προφίλ, γενιές συγγενών αναθρεμμένοι με τις ίδιες αξίες.
Μια εταιρεία διαμάντι. Blue chip αληθινό όχι φούμο. «Για να μείνουμε ίδιοι πρέπει ν΄αλλάξουμε» ανέφερε χαρακτηριστικά ένας εκ των μεγαλομετόχων, ως σοφό bullet point στην νέα τροχιά ανάπτυξης της εταιρείας. Εννοώντας, ότι για να μείνουνε στον τόπο, να μην αναγκαστούν να κάνουν απολύσεις, να συνεχίσουν να φορολογούνται οι μέτοχοι στα πάτρια αλλά, από την άλλη, για να επιβιώσουν…
Πώς να επιβιώσουν εταιρείες που εξαναγκάζονται σε επιτόκια κοντά στο 4-5% όταν ο διεθνής ανταγωνιστής τους επιχειρεί με 0,9%. Πώς να ανταγωνιστείς; Πώς να ελπίζεις σε δανεισμό, για να πετάξεις ακόμα πιο ψηλά, με τράπεζες που παραπαίουν αδέκαρες και με ένα σωρό φαντάσματα κόκκινων δανείων στα ντουλάπια τους; Πώς να συνομιλήσεις και να εισακουστεί η φωνή σου από έναν υπουργό που υποδύεται χαρά ότι βγαίνει στις αγορές και έναν Πρωθυπουργό που μιλάει για εκτίναξη της οικονομίας μας! Πώς να συνεννοηθείς; Πώς να οργανωθείς; Πού να ελπίζεις; Όχι αγαπητοί, ο Τιτάνας δεν φεύγει από τη χώρα μας… Αλλά φεύγει. Η καταστατική του έδρα θα είναι πλέον στο Βέλγιο ενώ η διοίκησή του θα ασκείται από την Κύπρο.
Είναι ενδιαφέρον ότι η μεγαλύτερη και μια εκ των πλέον υγιών εταιρειών έχει την ίδια διαδρομή σκέψης και απόφασης (αν το δεις με μια απλωσιά σκέψης) με τον ενσυνείδητο γιατρό, τον σοβαρό φοιτητή, τον φιλόδοξο εργαζόμενο, τον δημιουργικό άνθρωπο, τον εμπνευσμένο μικρό επιχειρηματία, τον ταλαντούχο καλλιτέχνη, που δεν βλέπει προκοπή σε τούτα τα εδάφη. Δεν βλέπει αύριο. Που διαισθάνεται, που αισθάνεται στο πετσί του, ότι πρέπει να φύγει για να μεγαλουργήσει.
Πηγή: Protagon.gr