Η ΔΑΚΕ Καθηγητών Αχαΐας εξέδωσε ανακοίνωση με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας ξεκαθαρίζοντας την αντίθεση στον διαχωρισμό. Η ανακοίνωση αναφέρει: Το Ελληνικό έθνος στην μετά Χριστού πορεία του μέσα στους αιώνες παρέμεινε ταυτισμένο με την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία. Ο ίδιος λαός που συγκροτεί την έννοια του Κράτους συγκροτεί και την έννοια της Εκκλησίας, επομένως Κράτος και Εκκλησία εννοιολογικά ταυτίζονται. Τα θέματα διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας αποτελούν ζήτημα όχι μόνο των εκάστοτε Κυβερνήσεων η της ιεραρχίας του Κλήρου αλλά του ίδιου του λαού που απαρτίζει τόσο το Κράτος όσο και την Εκκλησία. Συνεπώς κάθε επιδίωξη διαχωρισμού είναι σαν να προσπαθούμε να διχοτομήσουμε το ένα και το αυτό σώμα. Έχουμε βιώσει πρόσφατα προτάσεις-προσπάθειες για κατάργηση της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών , της πρωινής προσευχής, αφαίρεσης εικόνων από σχολικές αίθουσες , μη ορκωμοσία στην ανάληψη καθηκόντων Δημοσίων Λειτουργών, ακόμα και σκέψεις-προτάσεις για την αφαίρεση του σταυρού από τον ιστό της σημαίας και στη συνέχεια και από την ίδια τη σημαία μας. Τελευταίο κτύπημα είναι η πρόταση για κατάργηση της μισθοδοσίας των κληρικών από το Δημόσιο και τη δημιουργία ενός νέου ταμείου χωρίς να εξασφαλίζεται η σύνταξη, η ιατροφαρμακευτική και λοιπές ασφαλιστικές καλύψεις των κληρικών. Θέτει τους κληρικούς εκτός Δημοσίου για να αδειάσουν 10000 θέσεις και ταυτόχρονα η Κυβέρνηση τάζει προεκλογικά ότι θα προσλάβει η διορίσει στη θέση τους αντίστοιχο αριθμό κομματικών φίλων της. Μετατρέπει κατά αυτό τον τρόπο την Εκκλησία σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου( ΝΠΙΔ). Εάν υλοποιηθεί η παραπάνω πρόταση θα έχουμε τους Ορθοδόξους Κληρικούς εκτός Δημοσίου και ταυτόχρονα τους μουφτήδες της Θράκης να παραμένουν Δημόσιοι Υπάλληλοι. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε στη χώρα μας που επικρατούν πληθυσμιακές αλλαγές λόγω μεταναστεύσεων, εισαγωγές νέων θρησκειών και πολιτισμικών στοιχείων θα πρέπει να ανασυγκροτηθούμε εθνικά με βάση τα χαρακτηριστικά του λαού μας όπως είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική μας πίστη. Η αρχή της συναλληλίας Εκκλησίας και Πολιτείας δεν πρέπει να διαρραγεί γιατί και οι δύο αυτές έννοιες μολονότι διακριτές, συμπορεύονται εδώ και δύο χιλιετίες γιατί αυτή είναι η συνείδηση του Ελληνικού λαού μέσα από την ιστορική πραγματικότητα. Από την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έως και τις μέρες μας το γένος σώθηκε υπό την σκέπη της Εκκλησίας. Η προσφορά του κλήρου μας στο λαό μας είναι και τα χιλιάδες ματωμένα ράσα στους διαχρονικούς αγώνες του έθνους. Η Πολιτεία αντί όλων αυτών των διχαστικών προτάσεων – πρωτοβουλιών θα πρέπει να διαφυλάξει την ενότητα του λαού και του έθνους διατηρώντας την θεσμική ,εργασιακή, μισθολογική και ασφαλιστική βεβαιότητα και για τους κληρικούς.