«Τρίτο μονοπάτι δεν υπάρχει. Δύο είναι οι δρόμοι. Ή μπροστά με σύνεση, ή πίσω με μεμψιμοιρία…»
Πόσο δυστυχείς μπορεί να αισθανόμαστε όταν την ώρα που οι υπόλοιποι γύρω μας κινούνται, διεκδικούν και καταφέρνουν να κάνουν πράγματα για τον τόπο τους, με βήματα γρήγορα και ενωτικά, εμείς επαναπαυόμαστε στις αστοχίες και τα επαναλαμβανόμενα λάθη μας;
Να είμαστε άραγε άτυχοι ή να μας φταίει η «κακιά η μοίρα μας» που μένουμε χιλιόμετρα πίσω από τις εξελίξεις που φέρνουν κάθε Νομό δίπλα μας ή και παραπέρα μας στην ανάπτυξη, στη δημιουργία και σαφώς σε μια νέα πορεία που απαιτούν οι καιροί και η ανάγκη να μπορέσουμε να επιβιώσουμε καλύτερα;
Και ασφαλώς ούτε άτυχοι είμαστε, ούτε η μοίρα μας φταίει. Οι δικαιολογίες τέτοιας μορφής που συχνά αραδιάζαμε για να καλύψουμε τις αστοχίες και την ανικανότητά μας, να στοχεύσουμε στρατηγικά, να ομονοήσουμε και να οργανωθούμε, στη εποχή που βρισκόμαστε δεν δύναται να πείσουν κανέναν. Ακόμη και τον πιο αφελή πολίτη της Ηλειακής γης…
Με δέος παρακολουθούμε τους Αχαιούς, τους Μεσσήνιους, τους Αρκάδες και τους άλλους Πελοποννήσιους, τους νησιώτες της Ζακύνθου και της Κεφαλονιάς και τους απέναντί μας Αιτωλοακαρνάνες να «κερδίζουν στοιχήματα» το ένα μετά το άλλο και να ξαναπροσπαθούν με την ίδια θέληση και «φλόγα» για την επόμενη κατάκτησή τους.
Μεγαλώνουν αεροδρόμια και λιμάνια, δημιουργούν Κέντρα Πολιτισμού και Εκπαίδευσης, φέρνουν περισσότερο τουρισμό με διαδοχικές θετικές παρεμβάσεις, ανακοινώνουν έργα υποδομών ιδιαίτερης σπουδαιότητας και παίρνουν πανελλήνια ή πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα και διοργανώσεις που τονώνουν οικονομικά και προβάλλουν αποτελεσματικά τις περιοχές τους.
Παραδειγματιζόμαστε από όλα αυτά; Ανησυχούμε γιατί εμείς δεν τα έχουμε; Προβληματιζόμαστε από τη δική μας νωχελικότητα έως και ανυπαρξία που μας κατατάσσει ουραγούς και όχι πρωταγωνιστές αν και είχαμε, έχουμε και θα έχουμε δυνατότητες και πλεονεκτήματα που οι γείτονές μας ούτε στο πιο καλό όνειρό τους δεν θα αποκτήσουν;
Το αντίθετο τολμώ να γράψω. Αφού εμείς οι ίδιοι με τις χρόνιες, επίμονες και καταστρεπτικές ενίοτε παθογένειές μας, αποτελούμε την αιτία μιας απαράδεκτης οπισθοδρόμησης, ικανής να μας κρατήσει για πολλά χρόνια στο βασανιστικό «κλουβί» της εσωστρέφειάς μας.
Η ενότητα δείχνει ότι στην Ηλεία είναι μια ξένη και δύσκολα προσαρμόσιμη, (έστω και για τους πιο μικρούς στόχους) λέξη. Η καχυποψία από την άλλη πλευρά, είναι αντιστρόφως ανάλογη, στην κυριαρχία μιας ρητορικής που διαλαλεί υπερβολικά, ατεκμηρίωτα και εν τέλει κακόπιστα, οτιδήποτε μπορεί να κινείται, να εργάζεται και να αποδίδει, ώστε να το αμαυρώσει και να το επαναφέρει σε μια πρότερη κατάσταση ησυχίας και ακινησίας…
Τούτο βολεύει. Ποιους; Τους γραφειοκράτες και θεωρητικούς, τους ραδιουργούντες πίσω από μια θέση και πάνω σε μια «κόλλα χαρτί», εκείνους που εντέχνως προκρίνουν ως «μπαχαλάκηδες» την αναστάτωση ορθολογικών καταστάσεων και δεδομένων; Για να «επιπλέουν» οι ίδιοι στο λασπώδες έδαφος που τους αναλογεί!
Και εμείς; Ως δέκτες ή και παρατηρητές ενεργοί, ή έστω άνευροι στην τοπική κοινωνία πολίτες, οφείλουμε να απαντήσουμε σε ένα κρίσιμο δίλλημα πριν διχαστούμε περαιτέρω.
Να επιλέξουμε και να επιτρέψουμε παράλληλα την προσπάθεια κατίσχυσης μιας στασιμότητας που έρχεται ως συνέπεια της μικροπολιτικής «νομενκλατούρας» του τόπου; Να αποδεχθούμε έτσι την εξαφάνιση από τον χάρτη της ανάπτυξης του νομού μας προς χάριν της κακεντρέχειας των ολίγων που θέλουν να «χειραγωγούν» προς ίδιον όφελος τις τύχες μας;
Ή μήπως να στρέψουμε το βλέμμα μας ολόγυρα να διαπιστώσουμε τα «βήματα χελώνας» που κάνουμε, όταν οι άλλοι διανύουν χιλιόμετρα για να πετύχουν την ανάδειξη του δικού τους νομού, ξεπερνώντας εδώ και πολύ καιρό γκρίνιες, αλληλοκατηγορίες και άδικες κριτικές, γνωρίζοντας άτι αυτά τους διασπούν και δεν τους ενώνουν.
Οι δρόμοι λοιπόν είναι δύο. Τρίτο μονοπάτι δεν υπάρχει. Ή μπροστά με σύνεση ή πίσω με περισσή μεμψιμοιρία…