Την Παρασκευή και ώρα 8 μ.μ. θα βρεθεί στην Πάτρα, για να παρουσιάσει στο discover της Βούρβαχη, το νέο του μυθιστόρημα «Η πυραμίδα της οργής». Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος μιλάει στην «Π» για τη σκληρή πραγματικότητα που αποτέλεσε το έναυσμα για να γράψει το βιβλίο του, τη χαμένη αξιοπρέπεια, τα «όπλα» που φέρνουν την «άσπρα μέρα». Θα μας πείτε πώς προέκυψε η «Πυραμίδα της οργής»; Βίωσα το κλείσιμο πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, εταιρειών, ακόμα και την προσωπική μου ιστορία (σ.σ. κλείσιμο του MEGA) -αυτή ήταν το έναυσμα- αλλά και τα γύρω-γύρω που συνέβαιναν. Οταν δηλαδη έβλεπα τους ανθρώπους, με τους οποίους συμπορευόμασταν 25 χρόνια, να περνάνε σε μια φάση δυστυχίας, ένιωσα πολύ έντονα συναισθήματα, τα οποία βίωσα και προσωπικά. Διότι, πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος που δεν πληρώνεται ένα μήνα, δυο μήνες, τρεις μήνες κ.ό.κ. Επειδή υπήρχε πολύ έντονη επαφή με τους συναδέλφους, και είχαμε το θάρρος να μιλάμε για πράγματα «απόρρητα», οι απαντήσεις που έπαιρνες στην ερώτηση «πώς τα βγάζεις πέρα;» ήταν πολύ δυσάρεστες. Λίγο βοηθούσε η μάνα, λίγο η πεθερά… Φούσκωσε ένα ποτάμι μέσα μου, που με οδήγησε να ξαναδώ τι συνέβαινε γύρω μας με εργοδότες, οι οποίοι κατέβαζαν την πρίζα, πετούσαν τον κόσμο στον δρόμο χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν, χωρίς να ασχολούνται με τους ανθρώπους και το βύθισμά τους σε παγωμένα νερά. Εξακολουθεί να είναι για πάρα πολλούς ανθρώπους ένας παγωμένος ωκεανός ο εργασιακός χώρος -άνθρωποι που δουλεύουν και δεν πληρώνονται, που χάνουν τα δεδουλευμένα… Αυτό, λοιπόν, ήταν το έναυσμα για να γράψω την «Πυραμίδα της οργής».
Στο βιβλίο σας διαβάζουμε για απίστευτα δραματικές καταστάσεις οικογενειών που στερούνται τα αυτονόητα. Ναι, και είναι απολύτως ρεαλιστική ιστορία, γιατί ακούγαμε, αλλά και ακούμε συνεχώς, για παιδάκια που λιποθυμάνε στα σχολεία από ασιτία, από πολύ κακή διατροφή και γονείς να γίνονται κομμάτια επειδή δεν μπορούν να προσφέρουν το απολύτως αυτονόητο στην εποχή μας: Φαγητό στα παιδιά τους. Λες, μα είναι δυνατόν να τρώνε φακές δυο και τρεις μέρες το 2018, όπως γράφω σε μια περίπτωση στο βιβλίο; Ναι τρώνε φακές το 2018. Δεν είναι αποκύημα φαντασίας, δεν είναι ένα φιλμ νουάρ του συγγραφέα, είναι η καταγραφή των γεγονότων στη δική μας Ελλάδα το 2018.
Εκτός από την τροφή, όμως, ο άνθρωπος που βιώνει τέτοιες καταστάσεις, στερείται και κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο. Βεβαίως. Την αξιοπρέπειά του. Ανθρωποι καθ' όλα αξιοπρεπείς τα προηγούμενα χρόνια, ξαφνικά γίνονται έρμαια, φυλλαράκια στον άνεμο. Και δεν πρόκειται για εικόνες επιστημονικής φαντασίας. Βλέπαμε ανθρώπους στους κάδους των σκουπιδιών να πηγαίνουν πίσω από τα σούπερ-μάρκετ για να πάρουν ό,τι έβγαζαν για πέταμα. Εχω δει με τα μάτια μου ουρές εκατοντάδων μέτρων, όπου στέκονταν αξιοπρεπείς άνθρωποι και περίμεναν μέσα στη βροχή για να πάρουν μια σακούλα με πατάτες. Ολο αυτό δημιουργεί μια πλημμυρίδα στενοχώριας και οργής, βέβαια.
Και οι πολιτικοί -στο βιβλίο σας δεν είναι τόσο καλά παιδιά- απέναντι σε όλο αυτό; Σφυρίζουν αδιάφορα.
Πιστεύετε στην άσπρη μέρα, πάντως, όπως αναφέρεται στο αφτί του βιβλίου… Οταν παύει ο άνθρωπος να έχει πίστη, ελπίδα και όνειρα, βυθίζεται. Προφανώς, πάρα πολλοί δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν, να κοιτάξουν την επόμενη μέρα, και κατέρρευσαν. Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ότι δεν πρέπει να λυγίζουμε, αλλά να παλεύουμε, να συνεχίζουμε να ματώνουμε, για να δούμε μια καλύτερη μέρα. Εάν παραιτηθούμε, εάν απογοητευτούμε και γονατίσουμε, τότε θα μας πάρει το τσουνάμι και θα μας πετάξει στον γκρεμό.
Και να που ήρθε ένα καινούργιο ξεκίνημα για εσάς, στο Οpen. Πείτε μας. Πίστευα και πιστεύω ότι για έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι πολύ συνεπής σε όλο του τον εργασιακό βίο, βάζει τη δουλειά του πάνω απ' όλα και την τιμά, αργά ή γρήγορα έρχεται ένα καλύτερο αύριο. Για μένα ήρθε το Open και αυτό ακριβώς εκπροσωπεί την ελπίδα. Προσωπικά, το βλέπω σαν μια μικρή δικαίωση στο ότι πάντα σεβόμουν τη δουλειά μου, δεν έκανα εκπτώσεις, δεν έκανα ξεπέτα, έδινα όλο μου το είναι. Γι' αυτό και βγήκα στο φως. Κι αυτό ισχύει για όλους.
Επειδή ξέρω, ότι στο μυαλό σας, συνήθως, «τρέχει» το επόμενο βιβλίο. Ισχύει και τώρα;. Ναι, έχω ολοκληρώσει μια έρευνα. Πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία ενός ανθρώπου που βρέθηκε πεταμένος στα ορφανοτροφεία και κατάφερε να ορθοποδήσει. Εάν η «Πυραμίδα της οργής» είναι μια ιστορία, που θα μπορούσε να έχει συμβεί στον καθένα, το επόμενο βιβλίο μου είναι μια 100% αληθινή ιστορία. Μου αρέσουν οι κοινωνικές ιστορίες. Δεν είναι ο πιο εύκολος δρόμος, γιατί έχει πολλή έρευνα και σκάψιμο, ταλαιπωρία ψυχής, αλλά το αποτέλεσμα μου δίνει τεράστια χαρά. Και κάθε φορά -γιατί στα 15 μου βιβλία οι ιστορίες είναι διαφορετικές μεταξύ τους- θέλω να δίνω κάποιο μήνυμα στον κόσμο, θέλω να μένει αισιοδοξία ότι ναι, μπορεί να υπάρξει άσπρη μέρα για όλους.
*Στην αυριανή εκδήλωση θα μιλήσουν οι δημοσιογράφοι Νατάσα Ράγιου, Ελίζα Καλίτση και ο Χρήστος Βεργανελάκης της «Π».
Συνέντευξη στην ΚΡΙΣΤΥ ΚΟΥΝΙΝΙΩΤΗ