Εχει σηκώσει πολλή σκόνη το θέμα… Ο αξιωματικός του Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας της Ελληνικής Αστυνομίας, Μιχάλης Λώλης, ανέβασε πριν λίγες μέρες, αρχικά στο κλειστό προφίλ του στο Instagram, μία φωτογραφία του από προσωπική – ιδιωτική στιγμή του, στο Ναύπλιο. Ανταλλάσσει φιλί με τον σύντροφό του με φόντο μια ελληνική σημαία και στη λεζάντα γράφει: «Ιδια Αγάπη, ίσα Δικαιώματα. Θα φιλιέμαι με όποιον θέλω και όπου θέλω». Η φωτογραφία αναπαράχθηκε από διάφορα μέσα, με αφορμή τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, με πλήθος σχολίων να τη συνοδεύουν. O υπαστυνόμος Μιχάλης Λώλης, ο πρώτος, ανοιχτά, ομοφυλόφιλος αστυνομικός, κατηγορεί τους επικριτές του για ομοφοβία, ρατσισμό και αποκάλυψε ότι και από συναδέλφους του δέχεται μπούλινγκ, ειδικά στα social media. Η «Π» ζήτησε την άποψη 4 προσώπων επί του θέματος: Φυσιολογικό ή σοκαριστικό το θέαμα; Μπορεί να αντέξει η κοινωνία μας μια τόσο προχωρημένη(;), για τα ελληνικά δεδομένα, «αποκάλυψη»; Προκάλεσε ο υπαστυνόμος ή προκαλούν όσοι του επιτίθενται με σφοδρότητα;
Iσα δικαιώματα χωρίς αστερίσκο της Σίας Αναγνωστοπούλου
Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, που στοιχίζει καθημερινά σε όλο τον κόσμο τη φτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων των κοινωνιών, ακόμα και ολόκληρων εθνών, βασίζεται στην πιο ακραία εκδοχή του καπιταλισμού. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι αξιοβίωτοι. Με αυτή την έννοια λοιπόν, οι μη «άριστοι», οι μη «ικανοί», οι μη «πολιτισμένοι», οι μη «ηθικοί», οι πολλά «μη» δεν ενδιαφέρουν τον δημόσιο χώρο αν και πώς διαβιούν. Ο νεοφιλελευθερισμός εν ολίγοις εξοικείωσε τις κοινωνίες με το δόγμα της διάκρισης ως φυσική-ηθική αρχή, με το δόγμα της ατομικής ικανότητας του καθενός να φτιάχνει τον δικό του ιδιωτικό-δημόσιο χώρο: Αν είναι ικανός να διαμορφώσει έναν ισχυρό, δικό του ιδιωτικό χώρο, σύμφωνα με τις αρχές της ατομικής ικανότητας επιβίωσης, τότε έχει δικαιωματικά θέση στον δημόσιο χώρο. Σε αυτή την περίπτωση, ο δημόσιος χώρος δεν συγκροτείται βάσει των θεμελιωδών αρχών της ισότητας όλων των πολιτών ανεξαρτήτως οικονομικής δύναμης, φυλετικής, θρησκευτικής, κοινωνικής, κ.λπ. καταγωγής. Συγκροτείται από πολλές ατομικότητες. Η ισότητα παύει να είναι θεμελιώδης, αδιαπραγμάτευτη, πολιτική αρχή. Καθίσταται μια ερμηνεύσιμη αρχή βάσει κανόνων που ορίζουν οι «άριστοι». Από τη σκληρή νεοφιλελεύθερη γραμμή της διάκρισης ανάμεσα σε «άριστους» και μη αξιοβίωτους, μέχρι την ακροδεξιά γραμμή της εξαφάνισης από προσώπου γης κάθε ανθρώπου που δεν «προσαρμόζεται» στους «ηθικούς» αυτή τη φορά κανόνες, η απόσταση δυστυχώς δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Αυτοί οι «ηθικοί» κανόνες είναι στα χέρια κάποιων λίγων, των «Ζορό» της πατρίδας, του έθνους, της θρησκείας. Η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς δεν αφήνει κανένα περιθώριο πλέον για εφησυχασμό. Οι μετανάστες είναι εισβολείς, οι ομοφυλόφιλοι είναι αμαρτωλοί, οι μελαμψοί είναι βρομιάρηδες, όλοι τους αξίζουν -όχι πια την περιθωριοποίηση- αλλά τον πλήρη αφανισμό: Οχι πια νεοφιλελεύθερη αδιαφορία για τη διαβίωσή τους, αλλά ακροδεξιό, «ηθικό καθήκον» για την εξαφάνισή τους. Η απειλή της ακροδεξιάς είναι πλέον ορατή και δεν έχει κανείς μας δικαίωμα να πει ότι δεν γνώριζε. Οι χαριεντισμοί και η ανοχή σε πρόσωπα που διακινούν λόγο μίσους κατά πληθυσμιακών ομάδων σημαίνει συνενοχή. Τόσο απλά! Ενα από τα μεγάλα όπλα αντίστασης απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα είναι η διεκδίκηση της ίσης ορατότητας στον δημόσιο χώρο όλων, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, κοινωνικής τάξης, καταγωγής, ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού κ.λπ. Οι υπεκφυγές, του τύπου «εμείς είμαστε ανεκτικοί αλλά ας κάνουν ό,τι θέλουν στον ιδιωτικό τους χώρο, όχι στον δημόσιο», νομιμοποιούν παθητικά τη ρητορική μίσους. Η μάχη για τα ίσα δικαιώματα όλων δεν είναι μια δικαιωματιάρικη πολιτική που υπονομεύει τους ταξικούς αγώνες. Είναι μια βαθιά δημοκρατική, και γι' αυτό ταξική, μάχη διεκδικήσεων. * Η Σία Αναγνωστοπούλου είναι βουλευτής Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά της επιβολής μειοψηφικών απόψεων του Νίκου Νικολόπουλου
Κάθε ένστολος, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος, μπορεί να ακολουθεί τον δικό του τρόπο ζωής και να κάνει τις επιλογές του, συμπεριλαμβανομένων και των σεξουαλικών. Η ατομική ελευθερία δεν είναι διαπραγματεύσιμη, ειδικά για εμάς τους Χριστιανούς, που πιστεύουμε απόλυτα στη δυνατότητα του ανθρώπου να είναι ελεύθερος. Επίσης, σε ό,τι αφορά την υπηρεσιακή και επιχειρησιακή ικανότητα του ανδρός, αυτή μπορεί να κριθεί μόνο μέσα από την υπηρεσία του, ενώ υπάρχει και ιεραρχία. Γι' αυτό και το μόνο που μπορώ να πω – και έχω κάθε δικαίωμα να το κάνω όπως αποδείχτηκε πολύ πρόσφατα και από τη μήνυση σε βάρος μου, που η δικαιοσύνη οδήγησε στο αρχείο, παρά το γεγονός πως η Βουλή είχε αποφασίσει την άρση ασυλίας μου – είναι πως αυτά που μεταδίδει στον δημόσιο χώρο αυτός ο άνθρωπος δεν με εκφράζουν, δεν μου αρέσουν και τα θεωρώ παράδειγμα προς αποφυγή για την κοινωνία μας. Προσωπικά θα συνεχίσω να εκφράζω και να μεταδίδω τις θέσεις της Εκκλησίας, τις προαιώνιες ηθικές αρχές και αξίες. Αλλά και να αγωνίζομαι κατά του φανατισμού επιβολής των μειοψηφικών απόψεων στην πλειοψηφία της κοινωνίας.
* Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος βουλευτής Αχαΐας και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος.
Παγερή αδιαφορία της κοινωνίας του Θανάση Νταβλούρου Στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο, ο σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί αναφαίρετο και αδιαμφισβήτητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Πολλοί και σπουδαίοι άνθρωποι υπήρξαν διαφορετικοί. Πολλοί, επίσης, απλοί άνθρωποι βίωσαν τη διαφορετικότητα τους με αξιοπρέπεια και δεν αισθάνθηκαν ξένοι στον κοινωνικό τους περίγυρο. Η ισορροπία αυτής της σχέσης εξασφαλίζεται και πηγάζει από το μέτρο, την αισθητική, και τον αλληλοσεβασμό. Ομως, από το σημείο αυτό μέχρι κάποιος να αισθάνεται την αναγκαιότητα, διακατεχόμενος από έναν ιδιότυπο και ακραίο ναρκισσισμό, να γνωστοποιεί και να προβάλλει με περισσή υπερηφάνεια τη διαφορετικότητά του στην ελληνική κοινωνία, υπάρχει μια τεράστια απόσταση, που ο συγκεκριμένος αστυνομικός τη διένυσε με πολύ μεγάλη ευκολία… Η ελληνική κοινωνία δεν είναι άκρως συντηρητική, όπως για λόγους εμμονικούς κάποιοι φαντάζονται. Είναι κοινωνία που σέβεται την ελευθερία και διαφορετικότητα κάθε ανθρώπου, αλλά ευτυχώς αντιστέκεται ακόμη σε εικόνες, λόγους και πρακτικές, που προκαλούν την κοινή αισθητική. Οσοι νομίζουν ότι μπορούν να βρεθούν από το πουθενά στο προσκήνιο, με αναφορές και πρακτικές χωρίς να προστατεύουν οι ίδιοι την προσωπική τους ζωή, κάνοντάς τη «θέαμα», το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να εισπράττουν την παγερή αδιαφορία της κοινωνίας. Σε μια περίοδο κρίσης θεσμών και αξιών, το τελευταίο που θα απασχολούσε έναν σκεπτόμενο άνθρωπο είναι η διαφορετικότητα και ο σεξουαλικός προσανατολισμός κάποιου, ακόμη κι αν είναι αστυνομικός, μη αναλογιζόμενος τον αρνητικό αντικατοπτρισμό στη δημόσια εικόνα, τόσο του ιδίου σε σχέση με την ιδιότητα που φέρει, όσο και σ' αυτήν του Σώματος που υπηρετεί. Προσωπικά, θα προτιμούσα να μην ασχοληθώ και να μην κληθώ ξανά να σχολιάσω στο μέλλον μεμονωμένες περιπτώσεις που προφανώς δεν αντιπροσωπεύουν και δεν εκφράζουν το σύνολο των ανδρών και γυναικών που έχουν την τιμή να υπηρετούν την Ελληνική Αστυνομία και προσφέρουν τις ανεκτίμητες υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο, φυλάσσοντας για τους εαυτούς τους την ιδιωτική ζωή τους και προφυλάσσοντας παράλληλα το κύρος του Σώματος που ανήκουν. Εκείνο που προέχει είναι η ανάδειξη των προβλημάτων τους και η εμπέδωση του αισθήματος ασφαλείας στους πολίτες, που έχει προ πολλού απολεσθεί.
* Ο Θανάσης Νταβλούρος είναι πρώην βουλευτής Αχαΐας και υποστράτηγος εα της ΕΛΑΣ.
Οι απαγορεύσεις γεννούν καταπίεση του Χρήστου Καραπιπέρη
Οταν ζητήθηκε από τον συντάκτη της εφημερίδας η θέση μου ως ψυχοθεραπευτή για την περίπτωση της φωτογραφίας του αστυνομικού που φιλά τον σύντροφό του κάτω από την ελληνική σημαία την 28η Οκτωβρίου, αναρωτήθηκα γιατί. Η ψυχιατρική κοινότητα έχει λύσει το θέμα για το αν η ομοφυλοφιλία είναι αποδεκτή, καταργώντας την από το επίσημο εγχειρίδιο διαταραχών πριν από 26 χρόνια. Συνεπώς δεν τίθεται θέμα να τοποθετηθώ για το δικαίωμα ενός ανθρώπου να εκφράζει την σεξουαλική του προτίμηση. Το να ανταλλάσει ένα φιλί με τον άνθρωπο που αγαπά κάτω από μία σημαία είναι επίσης αποδεκτό. Δεν θα γινόταν θέμα εάν ένα ζευγάρι «επώνυμων» αναρτούσε μια τέτοια φωτογραφία ανήμερα της εθνικής επετείου. Αντίθετα θα θεωρούνταν ένδειξη χαράς και εθνικής υπερηφάνειας. Προφανώς ο θόρυβος για τη φωτογραφία δημιουργήθηκε από το γεγονός πως ένας ομοφυλόφιλος, και δη αστυνομικός, φιλά δημόσια τον σύντροφό του κάτω από την σημαία. Πιστεύω πως απαντήσεις δίνει ο υψηλός συμβολισμός της συγκεκριμένης ημέρας. Σε τι οφείλουμε ως κοινωνία να πούμε όχι αυτές τις μέρες; Μουσολίνι και Χίτλερ έχουν πεθάνει. Οχι όμως και οι ιδέες τους. Ο φασισμός που θέτει απαγορεύσεις και διαχωρίζει ανθρώπους σε φυσιολογικούς και μη είναι ακόμα παρών. Υπάρχουν καθημερινές περιπτώσεις επιθέσεων σε ομοφυλόφιλα άτομα. Η δολοφονία του νεαρού φοιτητή στα Γιάννενα είναι νωπή. Τότε είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο και όλοι ζήτησαν να γίνει κάτι. Τώρα έχουμε ως κοινωνία καθήκον να εκπαιδεύσουμε αλλήλους στο σεβασμό στην ανθρώπινη φύση. Στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου στον αυτοπροσδιορισμό χωρίς φόβο, χωρίς να χρειάζεται να κρύβεται ή να υποκρίνεται. Η ελευθερία συνεπάγεται υγεία. Οι απαγορεύσεις γεννούν καταπίεση, υποκρισία και όχι μόνο. Ενα μεγάλο μέρος του στρες, των διαταραχών, αλλά και των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών που εμφανίζουν οι άνθρωποι γύρω μας, ανεξάρτητα από τη σεξουαλική τους προτίμηση, οφείλεται σε αυτή ακριβώς την ανελευθερία. Τι αποφασίζουμε να επιλέξουμε ως κοινωνία; Αυτό θεωρώ πως προτάσσει η συγκεκριμένη φωτογραφία. Φωνάζει και γιορτάζει το όχι. Οχι στον φασισμό της απαγόρευσης. Οχι στην ομοφοβία. Ναι στην ελευθερία και τον αυτοπροσδιορισμό. * Ο Χρήστος Καραπιπέρης είναι κοινωνικός λειτουργός – ψυχοθεραπευτής.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡ. ΒΕΡΓΑΝΕΛΑΚΗΣ