Αστυνομικό ρεπορτάζ ΣΥΡΙΖΑ Κέρκυρα για δολοφονία και Χρυσή αυγή: «Όσο το επιτρέπουμε, τόσο θα αποθρασύνονται».
Με τον τίτλο: «Όσο το επιτρέπουμε, τόσο θα αποθρασύνονται», η Νομαρχιακή επιτροπή Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στην δολοφονία στα Δραγωτινά υποστηρίζοντας τα εξής: «Δεν πρόκειται πια για την εκκόλαψη του αβγού∙ το φίδι έχει βγει, κυκλοφορεί ανάμεσά μας και σκορπάει το δηλητήριο του φασισμού στην Ελληνική κοινωνία.
Πριν λίγες μέρες μάθαμε την εν ψυχρώ ανθρωποκτονία ενός 63χρονου Αλβανού εργάτη γης στη Λευκίμμη, με δημόσιες καταγγελίες να «δείχνουν» ρατσιστικό έγκλημα. Ο φερόμενος ως δράστης, που είναι γνωστός στους κύκλους της Χρυσής Αυγής (εκλογικός αντιπρόσωπός της στις τελευταίες εκλογές στη Λευκίμμη και πολλές φορές μέλος της “συνοδείας και του “κλιμακίου” της Χ.Α. στη Λευκίμμη), θεωρεί ότι δικαιούται να καθαρίσει τον τόπο από τους αλλοδαπούς, κατά το δοκούν, κάνοντας πράξη το κήρυγμα μίσους της εγκληματικής οργάνωσης. Τόσο απλά. Και τόσο ανατριχιαστικά.
Ιδίως αν η πράξη αυτή συνδεθεί με την απόπειρα ενστάλαξης αυτού του ίδιου μίσους στη μαθητιώσα νεολαία. Γίναμε μάρτυρες πρόσφατα της (ανεπιτυχούς, ευτυχώς) απόπειρας της Χ.Α. να φυτέψει ναζιστικά συνθήματα στα χείλη εφήβων. Η Χ.Α., μπορεί πίσω από τον φερετζέ μιας ανιστόρητης φιλοπατρίας να ονειρεύεται να φτιάξει παπούτσια από το δέρμα των Σκοπιανών. Η νεολαία, όμως, όπως και οι πολίτες, μπορούν να διακρίνουν πως οποιαδήποτε ομοιότητα με τις ναζιστικές πρακτικές δεν είναι συμπτωματική. Ούτε είναι εκ παραδρομής λάθος το σύνθημα «η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία». Γιατί ο στόχος των (νεο)ναζί ήταν πάντα, και είναι και τώρα, η κατάλυση της δημοκρατίας, ο θάνατος της ανεκτικότητας και της ειρηνικής συνύπαρξης λαών και ανθρώπων.
Είμαστε σε κρίσιμη στιγμή και απαιτείται άμεση και ομόφωνη αντίδραση όλων μας, ανεξάρτητα από άλλες πολιτικές διαφορές. Το χρωστάμε στο αίμα που χύθηκε σ’ αυτόν τον τόπο στον αγώνα κατά του φασισμού. Το χρωστάμε στο παρόν και το μέλλον της δημοκρατίας. Κάθε προσπάθεια συγκάλυψης, δικαιολόγησης, συμψηφισμού, κάθε ψευδεπίγραφη ανεκτικότητα του τύπου ‘’κανείς δεν περισσεύει’’, κάθε ναι μεν αλλά είναι συνενοχή, τίποτα λιγότερο».