Λίγο πιο πέρα και πίσω από το κρυφτούλι της 8ης Μεραρχίας

Όλοι μας θα έχουμε δει κατά καιρούς κάποια θαυμαστά βιντεάκια από διάφορες χώρες της Ευρώπης, που μέσα σε ένα 24ωρο καταφέρνουν και στήνουν μεταλλικές γέφυρες, σε δρόμους, που είναι δύσκολο να διακοπεί η κυκλοφορία. (με τα εκεί δεδομένα, που οι δρόμοι δεν κλείνουν ποτέ). Όσοι μάλιστα έχουμε βγει έξω από τα σύνορα της Χώρας, έχουμε εντυπωσιαστεί με τον τρόπο που επισκευάζονται οι ζημιές ακόμα και σε μικρούς επαρχιακούς δρόμους. Ποτέ δεν κλείνει ολόκληρος ο δρόμος. Η επισκευή γίνεται ταχύτατα, κομμάτι κομμάτι για να μην διαταράσσεται η απρόσκοπτη κίνηση των πολιτών.

Δεν είναι περισσότερο έξυπνοι από μας, οι παραπάνω. Απλώς σ΄ αυτές τις χώρες το δικαίωμα του πολίτη στη χρήση των δρόμων και κάθε κοινόχρηστου χώρου, είναι πρωταρχικό, κυρίαρχο, αδιαπραγμάτευτο.

Το πρόβλημα με την 8ης Μεραρχίας ξεκίνησε στην περίοδο της χούντας. Η χούντα απαλλοτρίωνε, χωρίς να αποζημιώνει. Τα δικτατορικά καθεστώτα, ανεξαρτήτως χρώματος, δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Στο Δυτικό μας πολιτισμό, σ΄ αυτόν που πρεσβεύουμε, όσοι δεν είμαστε λάτρεις του Πούτιν, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι ιερό. Σε όλες τις δημοκρατικές χώρες είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο.

Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες με το κλείσιμο της 8ης Μεραρχίας, είναι ακριβώς η σύγκρουση των δυο προαναφερθέντων δικαιωμάτων. Είναι προς συζήτηση, αν στην προκειμένη περίπτωση τα δυο δικαιώματα είναι ισοβαρή. Αν δηλαδή μια οικονομική διεκδίκηση μπορεί να υπερισχύσει της εύρυθμης λειτουργίας μια πόλης. Στη Χώρα μας έχει αποδειχτεί, πως η οποιαδήποτε οικονομική, πολιτική, οικολογική και κάθε είδους διεκδίκηση, μπορεί να διαλύει για ώρες τη λειτουργία μιας πόλης, αναστατώνοντας και απορυθμίζοντας τη ζωή των κατοίκων. Το κέντρο της Αθήνας είναι τρανό παράδειγμα.

Αυτό που κρίνεται για μας τους πολίτες, δεν είναι αν πράττουν σωστά οι ιδιώτες ιδιοκτήτες (υπάρχουν αρμόδια όργανα να το κρίνουν) αλλά τι έκανε ο Δήμος από το 2015. Όταν βρέθηκε με μια τελεσίδικη απόφαση Αρείου Πάγου στα χέρια του. Αν δηλαδή οι ενέργειές του ήταν οι ενδεδειγμένες και, επίσης, αν έγιναν στο σωστό χρόνο. Έχουν περάσει 4 χρόνια, να μην ξεχνιόμαστε.

Στο όλο πρόβλημα που μας πρόεκυψε με το κλείσιμο της 8ης Μεραρχίας, υπάρχει και ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό. Μάλιστα αναρωτιέμαι, γιατί άργησε ο Δήμαρχος να το επικαλεστεί. Οι εχθροί του Δημάρχου!! Ένα μείζον θέμα για τη Λευκάδα, που ενώ ο Δήμαρχος θα έπρεπε να επιδιώξει τη συναίνεση όλων των κατοίκων και την σύμπνοια του δημοτικού συμβουλίου, το εκμεταλλεύεται προεκλογικά.

Πίσω από το κλείσιμο της 8ης Μεραρχίας, βρίσκει πολιτικές σκοπιμότητες, που θέλουν να τον χτυπήσουν προσωπικά! Γνωστή φιλοσοφία και τακτική πανελλαδικά στον ιδεολογικό χώρου του δημάρχου: Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας. Με αυτό το επιχείρημα σκέπτεται να ζητήσει τη σύμπνοια του δημοτικού συμβουλίου; Μα, αν ως Δήμαρχος γεννά τόσο «καταστροφικά» αισθήματα και αναγκάζει τους πολίτες (φιλήσυχους ανθρώπους) να κλείνουν τους δρόμους, τότε καλύτερα, μια και έρχονται εκλογές, να πάει στο σπιτάκι του. Ας διοικήσει το Δήμο κάποιος που θα συνθέτει, θα εμπνέει και θα ενώνει τους δημότες…

Ο Δημοτικός Σχολιαστής

Tags:οδός 8ης Μεραρχίας


Πηγή