Ένας μικρός «κήπος», μια όαση πράσινου που όλοι γνωρίζαμε. Βρίσκεται στην είσοδο του πεζόδρομου της πόλης της Λευκάδας. Ακριβώς μπροστά από το πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο -πρώην οικία Τζεβελέκη.
Στη θέση αυτή όπως αναφέρουν οι παλαιότεροι και όπως δείχνουν οι παλιές φωτογραφίες, ήταν το Ηρώο της πόλης -περιφραγμένο με κάγκελα- πριν μεταφερθεί παρακάτω, στην παραλία, στη θέση που είναι σήμερα.
Υπήρχε ένα τεράστιος και πανέμορφος φοίνικας μέσα στον μικρό αυτό κήπο. Ο φοίνικας σε συνδυασμό με το νεοκλασικό κτίριο καθώς και με την ολόλευκη μαρμάρινη στήλη, στην οποία αποτυπώνεται ο αείμνηστος Αντώνης Τζεβελέκης, είχαν ταιριάξει τόσο αρμονικά. Ήταν το καλύτερο, αισθητικά, καλωσόρισμα για την πόλη της Λευκάδας και την ιστορία της. Ήταν η καλύτερη εικόνα στις μνήμες όλων εμάς των νεότερων.
Το γνωστό σκαθάρι, έγινε αφορμή να καταστραφούν όλοι σχεδόν οι φοίνικες στην πόλη της Λευκάδας. Αυτό ήταν η αφορμή να καταστραφεί και ο φοίνικας στον μικρό κήπο στην είσοδο της αγοράς. Αυτός, καθώς και οι φοίνικες στην είσοδο της Δημόσιας βιβλιοθήκης, ήταν χωρίς υπερβολή εμβληματικά σημεία για την πόλη. Στόλιζαν δυο από τα ελάχιστα και ομορφότερα νεοκλασικά κτίρια: την Δημόσια Βιβλιοθήκη και την οικία Τζεβελέκη.
Η περιπέτεια του μικρού κήπου ξεκινά με την καταστροφή του φοίνικα και την ανάληψη καθηκόντων από την παρούσα δημοτική Αρχή. Μέχρι σήμερα, για τέσσερα χρόνια, έχει εφαρμοστεί σ΄ αυτόν τον κήπο κάθε πειραματισμός, απρέπεια και βανδαλισμός. Το αποκορύφωμα η σημερινή μέρα. Ο κήπος έγινε παιδική χαρά και σε λίγο θα μετατραπεί σε χέρσο χωράφι.
Πριν ξεκινήσει τον βανδαλισμό η δημοτική Αρχή, ο κήπος περικλείονταν και από τις τέσσερες πλευρές με φράχτη από λιγούστρα. Ήταν πυκνός και κουρεμένος χαμηλά. Σε εμπόδιζε να περάσεις μέσα αλλά ήταν τόσο χαμηλός, που δεν σε εμπόδιζε καθόλου να τον καμαρώσεις. Έτσι διατηρήθηκε τα πολλά χρόνια που τον θυμόμαστε και έτσι δεν μπήκαν τα παιδιά να τον κάνουν αλάνα και τα σκυλιά αποχωρητήριο.
Απερίσκεπτα και ανόητα, ο φράχτης από τα λιγούστρα εξαφανίστηκε, φυτεύτηκαν μαντζουράνες και ξεράθηκαν, τοποθετήθηκαν ανοήτως πέτρες σε δήθεν σχηματισμό, και στη θέση του καταπράσινου φυσικού φράχτη τοποθετήθηκε μια χαζή περίφραξη από ξυλάκια, που με μια παιδική δρασκελιά τα περνάς. Εν τω μεταξύ μπροστά από τον κήπο τοποθέτησαν δυο μεταλλικές θεόρατες κολώνες, σαν μπούμστρα για να γράφει ο Δήμος «Χρόνια Πολλά». Έλεος…
Για τις σημερινές εικόνες, κάποιος μπορεί να ισχυριστεί και να καταλογίσει ευθύνες στους γονείς των παιδιών ακόμα και στους ενήλικες, που κουβέντιαζαν αμέριμνα μέσα στον κήπο. Όμως ο Δημόσιος χώρος «μιλάει» από μόνος του, η τουλάχιστον πρέπει. Όπως ένα παγκάκι σε μια πλατεία σε προσκαλεί να καθίσεις, έτσι και ένας καταπράσινος φράχτης εκτός του ότι οριοθετεί, και προστατεύει, όταν εμποδίζει την είσοδο, δείχνει την χρήση του χώρου.
Λυπηθήκαμε τόσο πολύ σήμερα με τον κήπο – αλάνα που είδαμε. Όσα χρόνια θυμόμαστε τον εαυτό μας δεν έχουμε ξαναδεί άνθρωπο μέσα, εκτός από τους κηπουρούς. Κάθε ανεβοκατέβασμα και χοροπηδητό των παιδιών στην μαρμάρινη στήλη ήταν μια γροθιά στο στομάχι.
Πως μπορούν οι αρμόδιοι με τόση άγνοια και ανοησία να επεμβαίνουν στους δημόσιους χώρους; Ποιος τους δίνει το δικαίωμα να καταστρέφουν το ωραίο και στη θέση του να δημιουργούν ένα τίποτα. Η εικόνα του κήπου σήμερα δείχνει πεντακάθαρα παρακμή.
Είναι για θλίψη. Αν δεν έγινε από ανοησία, θα λέγαμε πως οι υπεύθυνοι θέλουν να σβήσουν από τις μνήμες αυτής της πόλης κάθε καλαισθησία, κάθε αναφορά στο παρελθόν της.
Tags:αλάναπρώην οικία Τζεβελέκη