O αντιπρόεδρος συλλόγου προστασίας Μόβρης «η ‘Αρια» Κωνσταντίνος Κολλιόπουλος προχώρησε στην ακόλουθη δήλωση:
Είναι αλήθεια ότι στη χώρα μας το πιο εύκολο πράγμα είναι να βιάζουμε τη φύση. Ο καθένας σκάβει όπου θέλει, καίει όταν του κάνει κέφι ή εκφράζει την αντίθεση του, καταλαμβάνει χώρους που δεν του ανήκουν, κτίζει στα δάση για να επιβεβαιώσει την επιτηδειότητά του και άλλα πολλά.
Είναι αποδεκτά τούτα; ΟΧΙ
Είναι νόμιμα τούτα; ΟΧΙ
Και γιατί γίνονται; Διότι η κοινωνία σιωπά και οι νόμοι δεν εφαρμόζονται.
Όταν λέγω κοινωνία εννοώ τον καθένα από εμάς και όλοι μαζί μέσα από τα θεσμοθετημένα όργανά μας.
Μη μου πει κανείς Εγώ τι ευθύνη έχω; Όλοι έχουμε ευθύνη. Μεγαλύτερη ή μικρότερη πρέπει να την επωμισθούμε και το βάρος της καθημερινά να μας θυμίζει το καθήκον μας. Και ποιό είναι αυτό; Η προστασία του περιβάλλοντός μας. Του παραδείσου στον οποίο ο Θεός μας έβαλε με εντολή να τον προστατεύουμε.
‘’Και έθεσε αυτούς εν παραδείσω, εργάζεσθαι και φυλάττειν αυτού. Γένεσση’’
Χωρίς να θέλω να γίνω τοπικιστής θεωρώ ότι εμείς οι Αχαιοί , ιδιαίτερα που ζούμε στη δυτική Αχαΐα είμαστε στη γη της επαγγελίας .
Ζούμε σε γόνιμο τόπο. Χωρίς ακραία καιρικά φαινόμενα.
Παράγουμε και του ‘’πουλιού το γάλα’’ χωρίς να έχουμε εξαντλήσει τη γη που μας ανήκει.
Ο γόνιμος τόπος βγάζει γόνιμους ανθρώπους και ο συνδυασμός αυτός εγγυάται θετικό αποτέλεσμα.
Εάν βέβαια ολιγωρίες και κοντόφθαλμες λογικές δεν καθυστερούσαν αναγκαίες υποδομές (π.χ. επέκταση φράγματος Πηνειού , εξασφάλιση επάρκειας νερού ύδρευσης , προβολής του συγκριτικού μας πλεονεκτήματος σε προϊόντα, υπηρεσίες κλπ) το αποτέλεσμα θα ήταν θεαματικό.
Μη σταθούμε όμως σε τούτα. Είναι γνωστά αλλά παραμελημένα. Ελπίζουμε ότι πλησιάζει η ώρα που άνθρωποι περισσότερο ευαίσθητοι, συνειδητοποιημένοι και γνώστες θα τα διεκδικήσουν με πάθος και θα τα καταφέρουν.
Ας γυρίσουμε όμως στην αρχή της σελίδας.
Στο περιβάλλον.
Γεννήθηκα στα Σαγαίικα της Δυτ. Αχαϊας και από μικρός όταν άνοιγα το παράθυρο του σπιτιού μας το πρώτο που έβλεπα ήταν το όρος Μόβρη. Μ’ εντυπωσίαζε, έτσι πράσινο –σχεδόν μαύρο- που το ΄βλεπα και λαχταρούσα να το γνωρίσω από κοντά.
Κάποια στιγμή η επιθυμία μου έγινε πραγματικότητα .
Η έκπληξή μου ήταν πως γελάστηκα.
Είχα σχηματίσει την εντύπωση πως η Μόβρη ήταν σκεπασμένη με θάμνους.
Η Μόβρη είναι κατάφυτη από Αριές, πεύκα, πουρνάρια, πλατάνια και άλλα δένδρα πανύψηλα.
Ανάμεσά τους μια τεράστια ποικιλία ποικίλων θάμνων έτσι ώστε σε πολλά σημεία δε μπορείς να μπεις στο δάσος. Η ομορφιά ανεπιτήδευτη.
Την αγάπησα και πριν κάμποσα χρόνια με κάποιους που είχαμε την ίδια αντίληψη, φτιάξαμε το σύλλογο προστασίας της Μόβρης ‘’η Άρια’’ με έντονη την παρουσία μας τόσο στις εκδηλώσεις που γίνονται στο βουνό όσο και στην προστασία του.
Δόξα τω Θεώ μέχρι τώρα τα έχουμε καταφέρει, με τον πρόεδρό μας κ. Ιωαν. Κοκκίνη να είναι το άγρυπνο μάτι. Ο πρώτος δραγάτης.
Ξεκίνησα από τη Μόβρη και θα τη συνεχίσω με άλλες περιβαλλοντικές ομορφιές της Δυτ. Αχαϊας για να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου πως συνειδητά ή όχι υποβαθμίζονται.
Ξεκινήστε κι εσείς από τα Καμίνια και περιπλεύσατε τις ακτές μέχρι τη ‘’Μαύρη Μύτη’’.
Είναι σίγουρο ότι θα νιώσετε θλίψη από την κατάσταση στην οποία ευρίσκονται λόγω της διαβρώσεως και λόγω αυθαιρέτων παρεμβάσεων.
Μη μου πείτε ότι υπάρχουν μελέτες.
Έργα δε γίνονται παρόλο ότι η περιοχή είναι τουριστική.
Και πάμε παρακάτω στο δάσος της Στροφυλιάς.
Στο κόσμημα της Δυτ. Αχαϊας και Ηλείας.
Ποιος δεν έχει πάει; Ποιός δεν έχει μαγευτεί απ’ αυτά που προσφέρει;
Πόσος κόσμος συρρέει το καλοκαίρι να απολαύσει τη δροσιά και τη θάλασσα;
Πριν λίγες μέρες ένα μεγάλο μέρος του-περίπου 10%- Απρίλη μήνα κάηκε.
Γιατί; Θα βρεθεί κάποιος να απαντήσει;
Φαντάζομαι πως όχι.
Διότι αν απαντήσει κάποιος σημαίνει ότι ξέρει, και πιθανώς να καταγγείλει και δε συμφέρει.
Η ελληνική νομοθεσία με το να ανακατεύει πολλούς φορείς (περιφέρεια, τοπική αυτοδιοίκηση, πυροσβεστική, δασαρχείο, αστυνομία κλπ) έχει καταφέρει το μοναδικό.
Να μην ευθύνεται κανείς.
Η δημιουργική ασάφεια που ευαγγελίστηκε πρώην υπουργός Οικονομικών ήρθε δεύτερη.
Επιτρέψτε μου εδώ να κάνω μια παρατήρηση.
Είδα στις εφημερίδες διάφορους «υπευθύνους» να κινούνται στα καμένα και να εκφράζουν τη λύπη τους για το συμβάν.
-Θλιβερός άνθρωπος σε ένα κατεστραμμένο τοπίο-
Για την ταμπακιέρα δε μίλησε κανείς.
Για πιθανές καθυστερήσεις πυροσβεστικών , για δυσκολίες στην πρόσβαση των πεζοπόρων τμημάτων, για καταστάσεις ιδιοκτησίας που χρονίζουν, για ασαφή όρια των νομων κπλ.
Θλιβερή εικόνα και θλιβερότερη αν αναλογισθεί κανείς ότι πέρυσι η Ελλάς έζησε χειρότερες καταστροφές και μυαλό δε βάλαμε.
Να γιατί συσχέτισα τη Μόβρη με τη Στροφυλιά.
Φοβόμαστε όλο τούτο το αλλαλούμ.
Φοβόμαστε την αδιαφορία.
Φοβόμαστε την ανευθυνότητα.
Φοβόμαστε για τον τόπο μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Δεν τα έγραψα για να ξεσκάσω . Κραυγή αγωνίας έβγαλα γι’ αυτά που συμβαίνουν και γι’ αυτά που πιθανώς να συμβούν αν συνεχίσουμε να κουβαλάμε τα ίδια μυαλά κι έχουμε την ίδια παθητική αντίδραση.
Τελειώνοντας θέλω να αναφέρω τους τελευταίους στίχους από το ποιήμα του Ι.Πολέμη
‘’Το Δάσος’’
Το δάσος που λαχτάριζες
Όσπου να το περάσεις
Για πάντα να ξεχάσεις
Διαβάτη –αποσπερνά
-Γίνανε νεκροκρέββατα
Τα’ αγρια δενδρά του τώρα
Και θα τα βρεις στη χώρα
Διαβάτη αποσπερνέ
Κολλιόπουλος Διον. Κων/νος
Χημικός –οινολόγος
Αντιπρόεδρος συλλόγου προστασίας Μόβρης
‘’η ‘Αρια’’
Τ.δημ. σύμβουλος Δ. Μόβρης