Προδοσία, η αέναη

Γράφει η Μαρία Πολίτη*

Προδοσία. Όνομα ουσιαστικό, πολύ «ουσιαστικό», γένους όχι πάντα θηλυκού, πτώσης ηθικής, αριθμού ποτέ ενικού, χρόνου αορίστου και ενεστώτα.

Η προδοσία έχει τις ρίζες της στις απαρχές της ανθρώπινης ύπαρξης και μετρά τόσα χρόνια όσα και ο άνθρωπος πάνω στη γη. Γεννήθηκε μαζί του, όπως η αγάπη και το μίσος και επιμελώς προδίδει την εμπιστοσύνη αυτού που αφέθηκε να πιστέψει στον αληθινό άνθρωπο. Γιατί, βασικό συστατικό της προδοσίας είναι η εμπιστοσύνη. Αυτή προδίδεται κάθε φορά που μιλάμε για προδοσία. Οι ρωγμές στις σχέσεις των ανθρώπων μετρούν αιώνες, δεν είναι φαινόμενο μόνο της εποχής μας. Από τον Εφιάλτη που πρόδωσε τους συμπατριώτες του στον Ξέρξη ως τους σημερινούς ηγέτες που προδίδουν τη ζωή και τα όνειρα των απανταχού κατοίκων της γης, η ιστορία γνώρισε πολλούς επίορκους ή άλλως δωσίλογους, που κατέρριψαν κάθε ηθικό φραγμό , όταν το «εγώ» τους στάθηκε πολύ πιο ισχυρό από την πατρίδα τους.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν μικρές ή μεγάλες προδοσίες, μικρές ή μεγάλες απάτες και κατά συνέπεια μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις και μικρές ή μεγάλες απώλειες. Κάθε προδοσία κουβαλάει το βάρος της εμπιστοσύνης αυτού που προδόθηκε. Αυτού που ανυποψίαστα πίστεψε στον «άλλον», αλλά που για κάποιο λόγο ο «άλλος» δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Το ανάστημα του ανθρώπου μικραίνει κάθε φορά που παραβιάζει τους ηθικούς άγραφους κανόνες που έχουν συνταιριάξει τους ανθρώπους μεταξύ τους.

Όλη μας η ζωή είναι γεμάτη από μικρές ή μεγάλες προδοσίες. Ίχνη της βρίσκονται σε κάθε κατάθεση ψυχής. Η προδοσία πονά ακριβώς στην καρδιά. Εκεί που κατοικούν όσοι αγαπήσαμε, όσοι εμπιστευτήκαμε και νομίσαμε φίλους μας. Σαν καρφί πονάνε οι λέξεις οι προδοτικές και οι πληγές από τις πισώπλατες μαχαιριές θα μαρτυρούν πως κάποτε ήμασταν άνθρωποι.

Βαρύ το φορτίο της πίστης. Γέρνει από ΄δω και από ΄κει, υπό το βάρος της ανάγκης το σώμα να αλλάξει στάση. Η στάση της πίστης και της αγάπης είναι μονότονα κουραστική. Αυτό, ίσως, εξηγεί και το πώς εμείς οι ίδιοι εκποιήσαμε τη ζωή μας. Δύσκολο πράγμα η συνεχής προσήλωση να μην προδοθούν τα όνειρά μας. Δύσκολο πράγμα οι αξίες μας να μη βρίσκονται σε μόνιμη περίοδο εκπτώσεων. Σαν πιασάρικες λέξεις σε βιτρίνα καταστήματος: Προσφορές και εκπτώσεις τιμών όλο το χρόνο. Πουλήσαμε την τιμή μας –ελπίζω να άξιζε τον κόπο- και τώρα ξεπουλάμε λίγο-λίγο και τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας που μας έμειναν.
Γεμάτη η ζωή μας από σύγχρονους Ιούδες, έτοιμους να τους συναντήσουμε σε κάθε στροφή του δρόμου.

Οι σύγχρονοι Ιούδες δεν χρειάζονται τα τριάκοντα αργύρια για να προδώσουν. Προσφέρουν προδοσίες χωρίς αμοιβή, έχουν μοντέρνα πρόσωπα, φοράνε το μανδύα του φίλου, του έμπιστου συνεργάτη και μ΄ένα «φιλικό» χτύπημα στην πλάτη είναι έτοιμοι να ξεστομίσουν το «ΧΑΙΡΕ ΡΑΒΒΙ».

Στην ιστορία της ανθρωπότητας οι Ιούδες δεν είχαν ποτέ καλό τέλος και το φιλί της προδοσίας έχει πάντα την ίδια πικρή γεύση . Η προδοσία φιλάει «υπέροχα» την ώρα που μια αγκαλιά ετοιμάζεται να γίνει φυλακή. Και πονά η ψυχή από ανάξιους που εμπιστεύτηκες, από ανθρωπάκια που βγάζουν στο σφυρί τις πιο εξομολογητικές σου ώρες. Από Ιούδες που σε πρόδωσαν στις πιο ιερές και αγνές σου ώρες , στις πιο παρθενικά ανυπεράσπιστες.

* Η Μαρία Πολίτη είναι νηπιαγωγός. Γεννήθηκε στη Λευκάδα, μεγάλωσε στην Κοντάραινα και τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Καστοριά. Αγαπά το νησί μας και λατρεύει τη θάλασσα. Όπως αναφέρει το γράψιμο είναι ένα είδος λύτρωσης από τη σκληρή πραγματικότητα.

Tags:η αέναηΜαρία ΠολίτηΠροδοσία


Πηγή