Η Μεσόγειος είναι η θάλασσα με τη μεγαλύτερη πυκνότητα σε πλαστικά σκουπίδια, με αποτέλεσμα ένα νέο νησί να «γεννιέται» στα νερά της, με τη διπλάσια πυκνότητα σε πλαστικό απ’ αυτή του Ειρηνικού.
Το νησί αυτό βρίσκεται στις ακτές της Τοσκάνης, ανάμεσα στη νήσο Έλβα και την Κορσική. Η μήκους δεκάδων χλμ νήσος αποτελείται από τμήματα πλαστικών ποτηριών, καλαμάκια, μπουκάλια, παπούτσια και ρούχα, που τα περισσότερα έχουν συρρικνωθεί σε κομμάτια όχι μεγαλύτερα από 2 χιλιοστά. Σε αντίθεση με την αντίστοιχη Garbage patch στον Ειρηνικό, που συγκεντρώνει 80.000 τόνους τέτοιων υλικών σε μία έκταση που είναι ίση με το μέγεθος της Γαλλίας εις τριπλούν, η νήσος της Μεσογείου δεν είναι σταθερή. Δηλαδή, είναι ορατή ευκαιριακά και για λίγο: αποτελεί ένα άστατο χρονικό φαινόμενο, που επανεμφανίζεται κυκλικά. Η εμφάνισή της εξαρτάται από τα ρεύματα και από την πορεία των ανέμων ανάμεσα στην Κορσική και την Έλβα. Είναι ιδιαίτερα εμφανής έπειτα από δυνατές βροχές, όταν τα ρεύματα από τα βορειοδυτικά πιάνουν τις ιταλικές ακτές, παρασέρνοντας τα απορρίμματα από τις ακτές των ποταμών. Φθάνοντας στο ύψος της Έλβας δεν μπορούν να φύγουν μακρύτερα, καθώς και το νότιο άκρο της Κορσικής χρησιμεύει ως κυματοθραύστης, δημιουργώντας μία στατική ζώνη.
Όπως γλαφυρά περιγράφει ο υπεύθυνος της περιβαλλοντικής ομάδας Legambiente Toscana, Ουμπέρτο Ματζαντίνι, δεν πρέπει να μιλάμε για νήσο καθαυτή, «αλλά για μία γλοιώδη σούπα από μικροπλαστικά. Τα πιο μεγάλα κομμάτια καταλήγουν στον πάτο». Η παρουσία της έχει επιβεβαιωθεί και από το Εθνικό Κέντρο Ερευνών ενώ σχετική έρευνα έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Nature.
H δημιουργία αυτής της νήσου προκαλεί κι άλλα προβλήματα, καθώς δημιουργείται σε μία περιοχή που έχει χαρακτηρισθεί ως φυσική ζώνη διεθνούς ενδιαφέροντος και από το 1991 έχει δημιουργηθεί χάρη στο Ινστιτούτο Tethys, μία ζώνη προστασίας των θαλάσσιων θηλαστικών που η παρουσία τους εκεί είναι μεγάλη, επειδή ακριβώς στην περιοχή αυτή φθάνει και η τροφή τους μέσω των ίδιων ρευμάτων που παρασύρουν και τα απορρίμματα.
«Όλα γίνονται τροφή για τα θαλάσσια όντα, και κατ’ επέκταση και για εμάς. Μία έρευνα της γαλλικής οργάνωσης Expedition Med και της Legambiente πως στους μύες των φαλαινόπτερων βρίσκονται μικροπλαστικά. Και είναι εύκολο να φαντασθούμε πως μπορεί να βρίσκονται και σε εμάς τους ανθρώπους», τονίζει ο Ματζαντίνι.
Η WWF έχει σημάνει τον κώδωνα του κινδύνου, υπογραμμίζοντας ότι η Μεσόγειος κινδυνεύει να μετατραπεί σε μία θάλασσα πλαστικού κι όχι νερού. Η θάλασσά μας έχει ιδιαίτερες συνθήκες, καθώς είναι μία από τις μεγαλύτερες κλειστές υδάτινες λεκάνες. Πλούσια σε βιοποικιλότητα, αλλά και πολυάνθρωπη. Είναι μία από τις ζώνες με τη μεγαλύτερη θαλάσσια κυκλοφορία και κατοικείται από πάνω από 150 εκατ. κατοίκους. Δεν είναι απίθανο η επίπτωση αυτή να γίνει σύντομα ορατή, ενώ και οι επιστήμονες ήδη τη θεωρούν ως τη μεγαλύτερη ζώνη συγκέντρωσης θαλάσσιων απορριμμάτων στον κόσμο.
Σε όλον τον κόσμο πάνω από 5 τρισ. πλαστικές σακούλες, 500 δισ. πιάτα και ποτήρια χρησιμοποιούνται κάθε χρόνο και 500 εκατ. πλαστικά καλαμάκια κάθε μέρα. Αυτοί οι αριθμοί αντιστοιχούν σε 350 εκατ. τόνους πλαστικού και από αυτά τα μισά είναι μόνο μίας χρήσης. Είναι ενδεικτικό ότι στη δεκαετία του ’50 η παραγωγή πλαστικού έφθανε μόλις τα δύο εκατ. τόνους τον χρόνο. Καθώς το πλαστικό είναι ένα υλικό ελάχιστα βιοδιασπώμενο (μόνο το 7% ανακυκλώνεται και το 12% καίγεται) τείνει να συσσωρεύεται παντού και είναι οι ποταμοί εκείνοι που συγκεντρώνουν το 90% από τα πλαστικά απορρίμματα: ο Γιανκτσέ στην Κίνα 1,469,481 τόνους, ο Ινδός 164,332 τόνους, ο Νείλος 84,792 και στην Ιταλία ο Άρνος, ο Τίβερης και ο Σάρνος.
Στην άλλη μεριά του κόσμου, στην Ινδία, το ίδιο πρόβλημα έχει λάβει άλλες διαστάσεις. Ένα βουνό από απορρίμματα αρχίζει να υψώνεται με ρυθμό 10 μ. τον χρόνο στην περιφέρεια του Νέου Δελχί. Ήδη έχει φθάσει τα 65 μ., όμως υπολογίζεται πως σύντομα θα ξεπεράσει το διάσημο μνημείο του Ταζ Μαχάλ.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ