Του Νίκου Ζαβιτσάνου
Το 1973 στο χωριό μου τον Κάβαλο είχαμε στο σπίτι μας μία από τις 2 τηλεοράσεις που είχε ολόκληρο το χωριό. Ήταν μια ασπρόμαυρη GRUNDIG την οποία είχε αγοράσει ο πατέρας μου από τον Βανδώρο. Δούλευε με μία κεραία, χωρίς ενισχυτή, και η οποία λόγω της γεωγραφικής θέσης που έχει ο Κάβαλος , (απέναντι από το κέντρο ανταπόκρισης Ακαρνανικών) είχε πολύ καλό σήμα για τα δύο τηλεοπτικά κανάλια της εποχής εκείνης ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Τα Καλοκαίρια όταν γυρίζαμε την κεραία προς τα Βορειοδυτικά στην τηλεόραση εμφανίζονταν κάποια Ιταλικά κανάλια.
Δύο γεγονότα έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου από την τηλεόρασή μας τη δεκαετία του 70. Το ένα είναι στις 20 Ιουλίου 1974 όταν έγινε η Τουρκική εισβολή στη Κύπρο και η επιστράτευση. Θυμάμαι την τηλεόραση να παίζει συνέχεια εμβατήρια χωρίς να μπορώ να καταλάβω το λόγο. Το δεύτερο είναι τη περίοδο 1975-76 όταν έδειχνε το έργο «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ». Τη περίοδο του Καλοκαιριού ο πατέρας μου έβγαζε την τηλεόραση σε ένα μεγάλο παράθυρο και μαζεύονταν πολλοί κάτοικοι του χωριού για να δουν την σειρά αυτή. Οι περισσότεροι κάθονταν στα σακιά που είχαμε τους καρπούς από το αλώνισμα της χρονιάς, κυρίως σιτάρι για το ψωμί μας και βρώμη για τα ζώα.
Όσες φορές χρειάστηκε η τηλεόραση επισκευή την «κατεβάζαμε» στη Λευκάδα, στο Βαλέριο. Σε ένα κατάστημα στη κεντρική αγορά, εκεί που σήμερα είναι το Φαρμακείο Γαντζία. Μικρός εγώ τότε μου είχε κάνει εντύπωση το όνομα Βαλέριος. Πρώτη φορά άκουγα τέτοιο όνομα. Ξέφευγε από τα γνωστά ακούσματα. Υπομονετικά περιμέναμε να επισκευαστεί η τηλεόραση, γιατί πολλές φορές αργούσε το απαραίτητο ανταλλακτικό και έπρεπε να βρούμε και τον τρόπο μεταφοράς της στο χωριό.
Το όνομα ΒΑΛΕΡΙΟΣ έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου. Τον αναγνώριζα αργότερα που ενηλικιώθηκα και συχνά τον συναντούσα στους δρόμους της πόλης μας με το ποδήλατο του.
Τα τελευταία χρόνια γνώρισα τη κόρη του Βάλια το γαμπρό του Φώτη Καρακασίδη και τις εγγονές του Έλενα και Μαρία. Το γιό του Χρύσανθο, δεν τον γνώριζα, για πρώτη φορά τον είδα στη κηδεία του πατέρα του.
Με τη Βάλια συζητούσαμε για το πρόβλημα της υγείας που αντιμετώπιζε και πηγαινόρχονταν και αυτοί στα Γιάννενα.
Σπάνιος άνθρωπος, σοβαρός, πλήρης όπως γράφει ο Π. Σκληρός.
Ευπατρίδης θα πρόσθετα εγώ.
Σας φόρος τιμής προς τον ίδιο και την οικογένειά του λίγες φωτογραφίες δικές μου του Οκτωβρίου 2010 από το τελευταίο του «καταφύγιο». Εκείνο που κατέστρεψε η πυρκαγιά του Αυγούστου του 2016.
Εκείνο όμως που έκανε τη ζωή του πολύχρωμη.
Μαζί με το ποδήλατό του.
Νίκος Ζαβιτσάνος
Tags:Νίκος Ζαβιτσάνος