Δεν γνωρίζουμε ποιος και με ποιο σκεπτικό τοποθέτησε τα δυο κανόνια στα δεξιά και αριστερά της εισόδου της πλωτής γέφυρας. Πάντως, όσα χρόνια βρίσκονται εκεί, δεν έχει πέσει στην αντίληψή μας ούτε μια άσχημη εντύπωση για τη θέση που επιλέχτηκε να τοποθετηθούν. Ούτε από ντόπιο ούτε από ξένο.
Αποτελούν μέρος του τοπίου, κανέναν δεν ενοχλούν, ούτε «τρομάζουν», γιατί στα δυο βήματα υπάρχει το Κάστρο. Ας μην ξεχνάμε δε, πως, τόσο το δικό μας Κάστρο όσο και όλα τα Κάστρα δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν πάντα για αμυντικούς σκοπούς. Επομένως η παρουσία τους στην είσοδο της γέφυρας σε καμία περίπτωση δεν προσδίδει κάποιον μη φιλειρηνικό συμβολισμό.
Κι όμως υπήρξαν στο παρελθόν τύποι που θέλοντας να μας παρουσιαστούν περισσότερο φιλειρηνιστές από όλους του υπόλοιπους, «έβλεπαν», λέει, τα κανόνια ως απειλή για τους εισερχομένους και ως «καρακιτσαριό» ολκής. Ήταν από αυτούς τους τύπους τους δήθεν, που τους μάθαμε καλά τελικά. Από αυτούς τους αερολογούντες της δεκάρας, που είναι και ανιστόρητοι.
Τα κανόνια του Κάστρου λοιπόν, σε εποχές φτώχιας και ειρήνης αυτού του νησιού, σε εποχές που η επαναχρησιμοποίηση των υλικών ήταν κανόνας, εξυπηρέτησαν σημαντικές ανάγκες του νησιού.
Μια ματιά στην ιστορία του νησιού αποδεικνύει πως τα κανόνια βρίσκονται στον φυσικό τους χώρο.
«Ήδη ο αγγλικός μόλος έφερε, από τότε που κατασκευάστηκε,( 1809-1864) μια ευθύγραμμη σειρά όρθιων κανονιών, τα οποία προέρχονταν από το Κάστρο. Επρόκειτο, κυρίως, για βενετσιάνικα κανόνια διαφόρων τύπων και χρησιμοποιούνταν ως δέστρες των ιστιοφόρων, αφού πλέον για την οπλική τεχνολογία του Ι 9ου αι. θεωρήθηκαν ανεπαρκή ως προς την βλητικότητά τους.
Την παράταξη αυτή των κανονιών την υπερπηδούσαν τα αγόρια, πηδώντας τα ένα προς ένα, δίχως παύση, είτε εν είδει άμιλλας είτε κάνοντας φιγούρα στα κορίτσια που αναγκαστικά έπρεπε να διασχίσουν το λιμενοβραχίονα προς ή από την Αμμόγλωσσα…»*
«Μ’ αυτή τη γέφυρα εξυπηρετήθηκε η συγκοινωνία επί 20 χρόνια, ως την εποχή δηλ. που διαπλατύνθηκε ο δίαυλος ανάμεσα στο 1895 -1903. Από την εποχή αυτή κι έπειτα το πορθμείο ξέρομε πως ήταν ένα αρκετά μεγάλο ορθογώνιο σιδερένιο πλεούμενο, ίσιο από κάτω και με επίπεδο εντελώς κατάστρωμα, που κινούνταν πολύ αργά, κατά μήκος ενός χοντρού συρματόσχοινου, που ήταν δεμένο από τη μια και την άλλη πλευρά της διώρυγος σε δύο παλιά κανόνια του κάστρου μπηγμένα στο κρηπίδωμα. Ένας ή δύο «περατατζήδες» κινούσαν το «Πέραμα»…**
Από όταν λοιπόν οι Άγγλοι τοποθέτησαν τα πρώτα άχρηστα κανόνια του Κάστρου στο μόλο για δέστρες των πλοίων, έχει περάσει ενάμιση αιώνας. Για σχεδόν μισό αιώνα, μέχρι το 1950, από δυο κανόνια ήταν δεμένο το πέραμα της Λευκάδας.
Τα κανόνια είναι λοιπόν άρρηκτα δεμένα με όλη την περιοχή πέριξ του Κάστρου αλλά κυρίως το πέρασμα της Λευκάδας. Μπράβο σε όποιον σκέφτηκε να τα τοποθετήσει στην είσοδο της πλωτής γέφυρας. Είναι εκεί να μας θυμίζουν την ιστορία μας.
—————-
*Από το βιβλίο του Νίκου Βαγενά: «Πάτρια Ίχνη – Ψηφίδες από τη Λευκάδα του χτες», εκδόσεις Fagotto books, 2014
**Πάνος Γ. Ροντογιάννης: «Οι πρωτεύουσες της Λευκάδας»
Tags:Τα κανόνια της γέφυραςΤα κανόνια της πλωτής γέφυρας