Γράφει ο
Νεκτάριος Καλαντζής*
Η αφορμή για την επίσκεψή μου στην Πάτρα, αποτέλεσε μια εκδήλωση που θα πραγματοποιούνταν στο νέο αρχαιολογικό μουσείο Πατρών, ένα πολύ όμορφο και μοντέρνο κτίριο στην είσοδο της πόλης και αφορούσε την ανάπτυξή της.
Η Πάτρα είναι μια πόλη που είναι γνωστή για το λιμάνι της, μιας και τα πλοία από εκεί πάνε Ιταλία και Ιόνιο, είναι φημισμένη για το καρναβάλι της, καθώς και για το δυναμικό και πολύ καλό Πανεπιστήμιο Πατρών, με τους χιλιάδες φοιτητές να δίνουν ζωή στην πόλη. Μπορεί να έχει χαθεί η παλαιά της αίγλη, με τις βιομηχανίες και τα εργοστάσια, αλλά πάντα κάποια σημεία της, έστω και λίγο έξω από την πόλη, θα θυμίζουν κάτι από το βιβλίο του Τ. Αθανασιάδη και τους Φρουρούς της Αχαϊας. Με σημείο αναφοράς τους θρυλικούς αμπελώνες και το οινοποιείο της εταιρείας Achaia Clauss, με τους πέτρινους πύργους και τα διάσημα κρασιά παραγωγής της, όπως η περιβόητη Μαυροδάφνη Πατρών.
Η περιήγησή μου στην πόλη ξεκίνησε από που αλλού, από την κεντρική πλατεία, την πλατεία Γεωργίου, με το θέατρο ΄΄Απόλλων΄΄ του 1872 του Ε. Τσίλερ, το παλαιότερο κλειστό θέατρο της Ελλάδος, νεοκλασικό κτίριο που όμοιό του δύσκολα συναντάς πια. Ανάμεσα στα σημερινά κτίρια και τις άχρωμες έως άσχημες πολυκατοικίες του κέντρου, έχεις την τύχη να συναντήσεις και ορισμένα, λίγα θα πω, νεοκλασικά του 19ου αιώνα, παλαιών εμπόρων της Πάτρας, όπως το δημαρχείο.
Στην Πάτρα μου έκανε εντύπωση ότι ενώ είναι παραλιακή πόλη, δεν έχει ουσιαστικά επαφή με τη θάλασσα, εξαιτίας του σιδηροδρόμου που κόβει στη μέση την πόλη με το παραλιακό μέτωπο, το λιμάνι και τους χώρους περιπάτου που θα μπορούσαν να υπάρχουν, να χωρίζονται από μια μεγάλη μάντρα με κάγκελα κατά μήκος του δρόμου, με τις γραμμές του τρένου και τα διάφορα ξενοδοχεία και καφέ.
Εντυπωσιάζομαι από την επιβλητικότητα του μεγάλου μεγέθους του Ναού του Αγίου Ανδρέα, Πολιούχου της πόλης, μιας και θεωρείται ο μεγαλύτερος Ναός των Βαλκανίων. Κόσμημα για την Πάτρα.
Αφήνοντας την Ηρώων Πολυτεχνείου με τον Ναυτικό Όμιλο, τη μαρίνα και την προβλήτα της Γλυφάδας και αφού περάσω την Όθωνος-Αμαλίας, επιστρέφω κέντρο και περπατώ (μιας και το αυτοκίνητο στην Πάτρα δεν βοηθά) στον πεζόδρομο της Αγίου Νικολάου με τα δεκάδες καφέ, όπου συναντάς τους φοιτητές της πόλης και κάθομαι για έναν καφέ και μια παγωμένη πορτοκαλάδα Λουξ, διάσημη όχι μόνο στην Πάτρα, ξεφυλλίζοντας τον τοπικό Τύπο. Μετά πάω προς τη Ραδινού και έπειτα στην πλατεία των Τριών Συμμάχων. Ανηφορίζω στην Τριών Ναυάρχων, με τα καφέ, που φτάνει ως το τείχος που ξεκινάει η Άνω Πόλη, όπου ανεβαίνοντας τα σκαλιά φθάνεις στα Ψηλαλώνια.
Από τα σκαλιά της Πατρέως βλέπω το ρωμαϊκό αμφιθέατρο και πάω προς την Ηφαίστου. Η επιλογή να δεις την Άνω Πόλη είναι οι διάσημες σκάλες Γεροκωστοπούλου, στην Παντοκράτορος με τα δύο ρολόγια και τα νεοκλασικά και η βόλτα τελειώνει στο Κάστρο με την οδό Φρουρίου, έχοντας την καλύτερη θέα στην πόλη.
Πάω απόγευμα στο αρχαιολογικό μουσείο για την εκδήλωση και αφού κεραστώ ένα ποτηράκι τεντούρα ΄΄Κάστρο΄΄ Πατρών από την ποτοποιία Χάχαλη, διάσημο λικέρ από εκχύλισμα φρούτων, κανέλα και γαρίφαλο, θα πάω για ένα τελευταίο βραδυνό ποτό σε πεζόδρομο στο κέντρο της πόλης, που σφύζει από τους χιλιάδες φοιτητές, πριν αναχωρήσω πίσω για την Αθήνα, βλέποντας την εντυπωσιακά φωτισμένη γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου, σε μια Πάτρα που παραμένει όμορφη και χωρίς την αίγλη του παρελθόντος, μιας και εξαιτίας του Πανεπιστημίου της, παραμένει από τις πιο ζωντανές πόλεις της Ελλάδος.
*Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παλλήνης
Disclaimer:
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου.