Γροθιά στο στομάχι τα λόγια της Αντριάννας Αυγουστή, μάνας παιδιού με ειδικές ικανότητες..
Θυμός για τη σκληρή κοινωνία, το απών κράτος και την αδιαφορία απέναντι στους συνανθρώπους μας που βρίσκονται πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Και υπερηφάνεια ανάμικτη με χαρά και ίσως μια μικρή ελπίδα βλέποντας τον γιο της να αγωνίζεται λυσσαλέα , έχοντας ως όπλα του τη λαχτάρα να ρουφήξει τη ζωή και το χαμόγελο του…
Αναλυτικά έγραψε:
«Ανάμεικτα συναισθήματα..Χαρά ή θυμός. Δεν ξέρω να σας πω. Χαίρομαι πάρα πολύ που ο γιος μου σήμερα για πρώτη φορά στη ζωή του μπήκε σε λεωφορείο μόνος του για να κάνει μπάνιο στο Σιτράκ (βλέπετε, λόγω της ηλικίας του – 25 – δεν θέλει τη μαμά δίπλα του, θέλει να ανοίξει τα φτερά του)…Αλλά από την άλλη έχω θυμό γιατί έπρεπε να φτάσει σε αυτήν την ηλικία και λόγω υποδομών να μην μπορεί και εκείνος να ζήσει όπως οποιοσδήποτε συνομήλικος του; Έχει τόσα πολλά όνειρα, τόσα πολλά να δώσει, θέλει τόσο πολύ να έχει εμπειρίες, να δουλέψει, να προσφέρει στην κοινωνία….Μόνο εγώ ξέρω πόσες μάχες καθημερινά κερδίζει και είμαι πολύ περήφανη για αυτόν αλλά και πόσα πράγματα στερείται σε μία χώρα που του στερεί τα αυτονόητα..Ας κρατήσω όμως το θετικό της ημέρας και να πω ακόμα ένα «Μπράβο» στον γιο μου για τον αγώνα του και αυτά που προσπαθεί καθημερινά!!!…»
Ράνια Τζαβάρα