«Η Κέρκυρα και η φιλοξενία προσφύγων και μεταναστών», γράφει ο Διονύσης Μάμαλος.

Κοινωνία «Η Κέρκυρα και η φιλοξενία προσφύγων και μεταναστών», γράφει ο Διονύσης Μάμαλος.

Εδώ και αρκετές ημέρες έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με το ενδεχόμενο και την προοπτική φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στο νησί μας με αποτέλεσμα να έχει χωριστεί ο κόσμος σε δυο «στρατόπεδα».

Από την αρχή θέλω να ξεκαθαρίσω ότι όλα αυτά που λέγονται περί μη ανθρωπιστικών συναισθημάτων όσους έχουν αντίθετη άποψη, όχι μόνο είναι μπούρδες αλλά και ρατσιστικά. Αλήθεια ποιος διαθέτει τον «μετρητή ανθρωπιστικών συναισθημάτων» για να καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα, να μας το πει και σε μας. Δεν τίθεται σε αυτή την βάση η συζήτηση και όποιος την θέτει, την θέτει σε λάθος βάση. Και ούτε βεβαίως θα πρέπει να επικαλούμαστε κάθε φορά να αποδείξουμε τις περιπτώσεις όπου ο κερκυραϊκός λαός απέδειξε τον ανθρωπισμό του και την αλληλεγγύη του σε όποιον είχε ανάγκη. Οι περιπτώσεις είναι πάμπολλες και πρόσφατες αλλά και σε παλαιότερο χρόνο.

Από αλλού πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση. Η Κέρκυρα στην παρούσα χρονική περίοδο με έναν τουρισμό «τραυματισμένο» από την περιπέτεια των «σκουπιδιών», με τους κραδασμούς που αφήνει η υπόθεση της πτώχευσης του Thomas Cook, με τεράστια προβλήματα υποδομών και το τρίτο πιο πυκνοκατοικημένο νησί της Μεσογείου μπορεί να φιλοξενήσει άγνωστο αριθμό προσφύγων και μεταναστών; Μπορεί να αντέξει αυτός ο τουριστικός προορισμός και αυτό το νησί που βασίζεται αποκλειστικά στον τουρισμό σε ενδεχόμενες στρεβλώσεις που μπορούν να προκύψουν από ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Να θυμίσω σε όσους έχουν ασθενή μνήμη τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί το 2010 και το 2011 στον τουρισμό μας με την παρουσία μεταναστών στο νησί και που είχαν ως αποτέλεσμα όχι μόνο να κινδυνεύσει η τουριστική οικονομία, αλλά δημιουργήθηκαν προβλήματα σχετικά με την κοινωνική ειρήνη. Να θυμίσω λοιπόν σε όσους έχουν ξεχάσει των κατοίκων Μαντούκι, όπου διέμενε ένας μεγάλος αριθμός μεταναστών εξ αιτίας της παραβατικότητας και της συμπεριφοράς τους. Γιατί είναι φυσικό αν δεν μπορείς να εξασφαλίσεις ανθρώπινους όρους διαβίωσης, τότε αυτούς τους ανθρώπους τους «ωθείς» στην παραβατικότητα με ότι αυτό συμβαίνει.

Επίσης να θυμίσω τα προβλήματα που υπήρξαν τη δεκαετία του 90 όταν είχαν ανοίξει τα σύνορα με την Αλβανία και είχε εισρεύσει στο νησί μεγάλος αριθμός πολιτών της γειτονικής χώρας που αναζητούσε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Δυστυχώς μαζί με τις οικογένειες που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτούς και τα παιδιά τους είχαν εισρεύσει και «στοιχεία» που έρεπαν στην παραβατικότητα. Ποιος δεν θυμάται το περιστατικό της επίθεσης στο ξενοδοχείο «Ήλιος» με καλάσνικοφ; Και όχι μόνο αυτό. Τα συχνά περιστατικά στο θαλάσσιο χώρο με την δράση της μαφίας που είχε ως αποτέλεσμα την δολοφονία του λιμενικού Ζαμπάτη;

Το ερώτημα λοιπόν που ανακύπτει είναι αν αντέχει σήμερα το νησί μας, με όλα αυτά τα προβλήματα που προανέφερα να μετατραπεί σε κέντρο υποδοχής μεταναστών; Η απάντηση είναι όχι και δεν τίθεται θέμα ανθρωπισμού. Μπορούμε να υποστηρίξουμε αυτούς τους ανθρώπους με οποιοδήποτε άλλον τρόπο, αλλά όχι να μετατραπούμε σε ένα ακόμα hot spot, όπως η Μόρια.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις «Επισημάνσεις της Κυριακής», 13-10-2019.


Πηγή