Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη παραχώρησε ο Πατρινός γυμναστής και πρωταθλητής της ενόργανης γυμναστικής, Νίκος Ηλιόπουλος στο campeones.gr.
O Νίκος Ηλιόπουλος τόνισε μεταξύ άλλων. «Το μοναδικό αθλητικό μου όνειρο, τ’ οποίο δεν έχει πραγματοποιηθεί, ακόμα, είναι η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Σίγουρα, τ’ όνειρό μου κι ο στόχος μου είναι και θα είναι η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες», ενώ μιλώντας για την καραντίνα είπε: « Το ότι ήμουν δύο μήνες μακριά απ’ την πρόκριση και, ξαφνικά, όλο αυτό άλλαξε, δε ξέρω, ακόμα, πώς να το περιγράψω.
Δεν ξέρω πώς να νιώσω. Νιώθω, όμως, μια ασφάλεια, γιατί υπάρχει περισσότερος χρόνος προετοιμασίας και βελτίωσης, τόσο των προγραμμάτων μου όσο κι εμένα του ίδιου ως αθλητή. Ανυπομονώ πολύ να έρθει ο αγώνας πρόκρισης κι ανυπομονώ να μάθω το τελικό αποτέλεσμα».
Μίλησε επίσης για τη σχέση του με τον Λευτέρη Πετρούνια και τα υπόλοιπα μέλη της εθνικής ομάδας: «Ο ένας “τραβάει” τον άλλον. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι. Ο Λευτέρης τραβάει εμένα ν’ ανέβω κι εγώ αυτόν κι αντίστοιχα, το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά που έρχονται τώρα στην Εθνική.
Θεωρώ ότι το βλέπουν ακριβώς έτσι. Μαθαίνω πολλά απ’ τον Λευτέρη, όπως έχω μάθει κι απ’ τον Μάρα κι απ’ άλλους σπουδαίους αθλητές. Ο Λευτέρης μού δίνει τις γνώσεις του για τους κρίκους κι εγώ (όσο μπορώ) τού μεταφέρω αυτά που ξέρω στα υπόλοιπα όργανα. Πολλές φορές ζητάει μια γνώμη για κάποια άσκηση ενώ συζητάμε και τα προγράμματά μας».
Μίλησε επίσης για την πολιτεία και τους χορηγούς: «Η πολιτεία βοηθάει μ’ όποιον τρόπο μπορεί. Οι καιροί είναι δύσκολοι κι όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό απόλυτα.
Κάτι που θα έλεγα, τ’ οποίο, ίσως να φαίνεται σαν παράπονο αλλά είναι μια επιθυμία, και νομίζω ότι μιλάω εκ μέρους πολλών Ελλήνων αθλητών, είναι η επαγγελματική αποκατάσταση. Νομίζω ότι είναι κάτι που οι αθλητές με υψηλές διακρίσεις το δικαιούνται και τ’ αξίζουν».
Πρόσθεσε επίσης: "Πολύ περισσότερο, όμως, απ’ την Πολιτεία, στο πλευρό των αθλητών οι χορηγοί. Οι χορηγοί είναι ένα πολύ δύσκολο κεφάλαιο γενικά στον αθλητισμό και ειδικά στη γυμναστική, η οποία δεν είναι και τόσο δημοφιλής ως άθλημα. Όποιος αθλητής, πλέον, έχει χορηγό θεωρείται “τυχερός”.
Είναι τεράστια βοήθεια για έναν αθλητή ένας χορηγός, διότι του “λύνει” τα χέρια. Δε χρειάζεται να σκέφτεται, πλέον, το πόσο θα κοστίσει η διατροφή του, η αποκατάστασή του ή, ακόμα, κι ο εξοπλισμός του.
Άρα, ένα τεράστιο βάρος “φεύγει” απ’ τον αθλητή κι έτσι μπορεί να συγκεντρωθεί και ν’ αφοσιωθεί στον εκάστοτε στόχο του. Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα απ’ τα πολλά που μπορούν να δείξουν τη σημαντικότητα των χορηγών στους αθλητές».
Τέλος αναφερόμενος στις θυσίες που έχει κάνει για τον πρωταθλητισμό τόνισε: «Προσωπικά, δε θεωρώ ότι έχω θυσιάσει κάτι απ’ τη στιγμή που κάνω αυτό που αγαπάω. Αν κάτι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως θυσία, είναι ότι είμαι μακριά απ’ τα αγαπημένα μου πρόσωπα και την οικογένειά μου. Κατά τ’ άλλα, όχι, δεν έχω θυσιάσει κάτι.
Ίσως φανεί θυσία ότι μικρός δεν έπαιξα μπάλα στο σχολείο ή ότι δεν είχα την κλασσική εφηβεία, αλλά έχω κερδίσει τόσα πολλά μέσω του Πρωταθλητισμού.
Έχω ταξιδέψει, σχεδόν, σ’ όλο τον κόσμο από πολύ μικρή ηλικία κι έχω γνωρίσει πολλές διαφορετικές κουλτούρες, όπως και πάρα πολλά άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων κι έχω κάνει φιλίες απ’ όλο τον κόσμο. Αυτό, για ‘μένα, είναι ένα τεράστιο δώρο. Ο πρωταθλητισμός σου προσφέρει μια πειθαρχία από πολύ μικρή ηλικία».
