Η Ήρα κι εγώ

Και γιατί δεν παίρνω μαζί μου στο μπάνιο την Ήρα

Αγαπώ τα ζώα. Πιο πολύ όμως αγαπώ την Ήρα που είναι ο αξιαγάπητος σκύλος της φωτογραφίας και η οποία (γιατί περί κοριτσιού πρόκειται) δείχνει να ανταποκρίνεται στην αγάπη μου.. Τούτη την εποχή όμως στερείται ο ένας την συντροφιά του άλλου καθημερινά και για αρκετές ώρες. Ο λόγος είναι πως περνάω αρκετές ώρες της ημέρας σε κάποια απ΄ τις πανέμορφες παραλίες του τόπου μας.

Αν κάποιος με ρωτήσει «και γιατί δεν παίρνεις μαζί σου στο μπάνιο και την Ήρα, αφού πλέον με νόμο του Αλέξη κάτι τέτοιο επιτρέπεται» ευχαρίστως να του απαντήσω ως εξής:

Πρώτα απ΄ όλα έχω την πεποίθηση πως τα σκυλιά δεν αγαπούν την θάλασσα και τα μπάνια, τουλάχιστον στην αρχή και μέχρι -μετά από πίεση- να το συνηθίσουν.

Πέρα απ΄ αυτό όμως, έχω πολύ σοβαρότερους λόγους για να το αποφεύγω: Ο ένας είναι πως δεν θα ήθελα να βλέπω δυσαρεστημένους συνκολυμβητές μου, οι οποίοι είτε φοβούνται είτε απλά ενοχλούνται από τα σκυλιά ανάμεσά τους. Εγώ αγαπώ την Ήρα και καθόλου δεν θα μου άρεσε αυτό το αξιαγάπητο σκυλί να είναι πόλος αντιπάθειας ή φόβου απ΄ τους συνανθρώπους, ακόμα κι αν ο Αλέξης επέτρεψε να συγχρωτίζεται μαζί τους.

Μετά όσο καλή και αφοσιωμένη και να είναι η Ήρα, δεν παύει σαν ζωντανό που είναι, να έχει κάποιες έμφυτες συνήθειες, οι οποίες μάλιστα, ουδόλως υποπτεύεται πόσο ενοχλητικές είναι για τους ανθρώπους. Μια τέτοια συνήθεια για παράδειγμα, που την έχουν όλα τα σκυλιά μόλις βγουν από την θάλασσα, είναι να τινάξουν το νερό από το τρίχωμά τους, λούζοντας μ΄ αυτό και όλους τους άτυχους γείτονες βρίσκονται σε ακτίνα 3-4 μέτρων. Το πιθανότερο αποτέλεσμα από τέτοιο βρέξιμο, θα είναι να ακούσετε «μάζεψε τον κόπρο σου από δω ρε …κύριε» (με την τελευταία λέξη βέβαια εξαιρετικά αμφίβολη…). Και καλά για την τελευταία λέξη που θα αφορά εμένα, να την δεχθώ, όποια κι αν είναι. Να μου αποκαλέσουν όμως την Ήρα «κόπρο», είναι κάτι που με τίποτε δεν το δέχομαι…

Μια άλλη κακή -για τα ανθρώπινα δεδομένα- συνήθεια που έχουν οι σκύλοι, είναι να αφοδεύουν και να ουρούν όπου τους έρθει, χωρίς τα καημένα να καταλαβαίνουν από ανθρώπινες ευγένειες και σαβουάρ βιβρ! Και καλά για την αφόδευση, το πρόβλημα, ας πούμε, πως λύνεται με το γνωστό σακουλάκι και το γάντι που οφείλει να έχει σε πρώτη ζήτηση κάθε φιλότιμος και συνεπής συνοδός σκύλου. Με την ούρηση όμως το πράγμα μπερδεύεται, γιατί όσο εκπαιδευμένο και να είναι το ζωντανό θα κατουρήσει όπου του έρθει, είτε στο νερό είτε στην άμμο, δίπλα σε κάποιους!

Και καλά να κατουρήσει στο νερό, που στο κάτω-κάτω δεν φαίνεται! Το ίδιο θα μου πείτε κάνουν και οι άνθρωποι -και δικαιολογημένα άλλωστε- αφού η τουαλέτα σε ελληνική παραλία είναι είδος δυσεύρετο. Μάλιστα στις περιπτώσεις που βλέπετε κάποιον ή κάποια να σηκώνεται ξαφνικά απ΄την πετσέτα που ξεροψήνεται, να μπαίνει στην θάλασσα μέχρι τον αφαλό και να στέκεται, και μετά από ένα λεπτό να βγαίνει με την όπισθεν για να συνεχίσει την ηλιοθεραπεία, να μην έχετε καμία αμφιβολία για την αιτία αυτού του μικρού «περίπατου»…

Οι σκύλοι όμως έχουν ακόμη μια κακή (για μας) συνήθεια σχετικά με την ούρηση, αφού εξ ενστίκτου ουρούν για να μαρκάρουν σαν δική τους μια περιοχή! Κι επειδή είναι πλεονέκτες εξ ίσου ή και περισσότερο απ΄ τους ανθρώπους, έχουν την έφεση να το κάνουν και μάλιστα κατ΄ επανάληψη, εκεί ακριβώς που μύρισαν πως έχει κατουρήσει ο σκύλος του προηγούμενου ή του χθεσινού ή και του προχθεσινού ακόμη φιλόζωου, καθότι η όσφρηση αυτών των ζωντανών δεν παίζεται…

Γι αυτό σας λέω, καλύτερα είναι ν΄ αφήσετε τον σκύλο στο σπίτι όταν πάτε για μπάνιο. Γιατί έτσι θα γλιτώσετε από μπελάδες τόσο εσείς όσο και οι υπόλοιποι…

(* Ο Νίκος Γαζής είναι φιλόζωος και δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Λευκάδας)


Πηγή