Ανδριάνα Σταματοπούλου-Σούτα: Όταν ο πόνος δεν έχει τέλος…

3 χρόνια στην κόλαση χωρίς την Ανδριάνα, αλλά… ότι ζει μέσα μας, ζει παντοτινά! – Στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή

Μια στιγμή αρκεί για να ανατρέψει τα πάντα και να φέρει την καταστροφή…

Μια καταστροφή που συνεχίζεται και δε λέει να κοπάσει παρά το γεγονός ότι στις 30 Αυγούστου συμπλήρωσε τρία χρόνια. Τρία δύσκολα και απόλυτα σκληρά χρόνια για τα μέλη της οικογένειας της τότε 30χρονης Ανδριάνας..

Αλλά, πώς να καταλαγιάσει ο πόνος όταν παιδιά χάνουν τη μάνα και ο σύζυγος το στήριγμά του ; Πώς να καταλαγιάσει ο πόνος όταν τα όνειρα της τετραμελούς οικογένειας γκρεμίστηκαν απότομα σα γυάλινος πύργος ;

Την Ανδριάνα – Χριστίνα Σταμοπούλου-Σούτα σίγουρα τη θυμάστε και αν όχι, μόλις διαβάσετε τη συνέχεια θα σας έρθει στο νου η τραγική ιστορία της που το καλοκαίρι του 2017 συντάραξε την κοινωνία με τον πρόωρο και ξαφνικό χαμό της που έγινε πρωτοσέλιδο και θλιβερή είδηση στα δελτία και τις εφημερίδες.

Το θανατηφόρο ατύχημα που κόστισε τη ζωή στη νεαρή και όμορφη Ανδριάνα ήταν η αιτία να στερήσει και από τις δυο κόρες της, την 9χρονη τότε Θεοδώρα και την 6χρονη Μαρία-Χριστίνα το μητρικό χάδι και την αγκαλιά, στοιχεία απαραίτητα για τις τόσο τρυφερές ηλικίες, αν και εδώ που τα λέμε η αγκαλιά της μάνας δεν έχει ηλικία.. Τραγική φιγούρα σε όλο αυτό και ο σύζυγός της Παναγιώτης Σούτας που έχασε κυριολεκτικά τη γη κάτω από τα πόδια του χάνοντας την αγαπημένη του γυναίκα και αναλαμβάνοντας μονάχος το μεγάλωμα των παιδιών τους.

Μια κίνηση και η ζωή αλλάζει…

Ήταν Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017 και το δρομολόγιο από την υπηρεσία καθαριότητας του δήμου Πύργου στο Κατάκολο σε πλήρη εξέλιξη…Εκείνη την ημέρα είχε ιδιαίτερα υψηλή θερμοκρασία και οι υπάλληλοι ήθελα να τελειώσουν όσο μπορούσαν νωρίτερα και να μαζευτούν στα σπίτια τους. Σε τέτοιες δουλειές που εκτείθεσαι στην ηλιακή ακτινοβολία, θέλεις να τελειώνεις μια ώρα αρχύτερα, όσο είναι ακόμη δροσιά. Εκείνο το πρωινό όλα έδειχναν να κυλούν όμορφα και συνηθισμένα και με την Ανδριάνα Σταμοπούλου που είχε προσληφθεί με οκτάμηνη σύμβαση στο δήμο Πύργου να είναι μέλος του πληρώματος του απορριμματοφόρου στο Κατάκολο.

Σε αυτά τα επαγγέλματα ο συγχρονισμός του οδηγού με τους συνοδούς είναι αναγκαίος γιατί μια λάθος ή μια υπερεκτιμημένη κίνηση μπορεί να στοιχίσει πολύ ακριβά.

Η Ανδριάνα πάντα πρόθυμη και αεικίνητη στη δουλειά της και στην προσπάθειά της να περισυνελλέξει μια σακούλα, γίνεται το μοιραίο…..καθώς τη στιγμή εκείνη ο οδηγός έκανε όπισθεν με αποτέλεσμα το απορριμματοφόρο να τραυματίσει την άτυχη κοπέλα.

Σοκαρισμένος ο οδηγός δεν μπορούσε να πιστέψει το τί είχε συμβεί, αλλά και οι συνάδελφοί της στο δημαρχείο συγκλονίστηκαν από το συμβάν του οποίου η συνέχεια είναι γνωστή…

Κάθε μέρα μας λείπει, αλλά δεν το λέμε για να μη στεναχωρήσει ο ένας τον άλλον

Τρία χρόνια χωρίς την Ανδριάνα είναι μια κόλαση, ένα βασανιστήριο διαρκείας, μας λέει ο σύζυγός της, Παναγιώτης Σούτας..«Η ζωή για μένα σταμάτησε τότε που έχασα τη γυναίκα μου, τη μάνα των παιδιών μου και κυρίως αυτό τον τόσο σημαντικό και σπάνιο άνθρωπο Ήμασταν μαζί από το 2005 την αγαπούσα και αυτή το ίδιο. Ήταν ένας εξαιρετική, ένα πρότυπο γυναίκας. Ενδιαφερόταν πολύ για το σπίτι της, για εμένα, για τα παιδιά μας. Προκομμένη, με έναν καλό λόγο για όλους. Ήταν νοικοκυρά, με σεβασμό, και αξιοπρέπεια, σωστή βασίλισσα.

Οι κόρες μας τωρά, είναι πολύ δυνατές, η μεγάλη έφτασε 12 χρ. και η μικρή 9, τους λείπει η μητέρα τους όπως λείπει και σε μένα, αλλά κανείς μας δε μιλάει για να μην ξύσει μνήμες και στεναχωρήσει τον άλλον…

Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψω αυτά που νιώθω και αυτά που θέλω να πω…

Η ζωή χωρίς την Ανδριάνα είναι μια κόλαση, κάθε μέρα μου λείπει, κάθε μέρα τη ζητάω και πλέον έχω την αποστολή να μεγαλώσω τις κόρες μας και παίρνω δύναμη από αυτές για να τα καταφέρω….»

Ποιος είπε ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές ;

Κανένας χρόνος δεν είναι αρκετός να λειάνει τις πληγές στις ανθρώπινες καρδιές που έχασαν αγαπημένα πρόσωπα είτε πρόωρα, είτε σε ώρα εργασίας, είτε και τα δύο μαζί. Η κάθε απώλεια είναι ξεχωριστή, μοναδική όπως και ο θρήνος της.. Δεν υπάρχουν κανόνες και όρια όταν μιλάμε για συναισθήματα γιατί ακόμη και αν τους χάσαμε αυτά ζουν και φουντώνουν μέσα μας και με τον καιρό απλά συνηθίζουμε να ζούμε με την απουσία τους, όπως ο Παναγιώτης χωρίς την Ανδριάνα του και τόσοι άλλοι συνάνθρωποί μας που έχασαν αυτούς που αγαπούν..

patrisnews.gr

Disclaimer:

Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου.


Πηγή

  • Δημοσιεύτηκε:

    28 Σεπτεμβρίου 2020

  • Κατηγορίες:

    Κοινωνία