Γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης
Κρασί αδρύ, μεθυστικό π’ αφρίζεσαι, πατρίδα! Η
γεύση του η λωτόπλουτη σ’ αρχαϊκούς κρατήρες
μες στις καρδιές τον άνεμο του λυτρωμού
σφυρίζει! Όμοιος, αγιόπνοος, φυσά απ’ το νησί
της Γαύδος, ως του Αλέξανδρου τη γη!
Μακεδονία σύφλογη, η γη σου και η θάλασσα σα
θέρμες του Ιούλη… Στάχυα μεστώνεις της
οργής… Οι ακριδομάνες να σκιαχτούν… Οι
ρήτορες του ψεύδους… Απ’την κοιλιά της μάνας
τους στέκουνε πλανημένοι… Όλοι τους
ξεζυγιάστηκαν πα στης αλήθειας τον ζυγό…
Λιγότερο ζυγίζουνε απ’ τη βοή τ’ ανέμου…
Χοάνες στήστε τα αυτιά στις προσταγές
του Δία… Σάρισες, απ’ τα χείλη του, αμφίστομες
πετιούνται! Ολημερίς τα χέρια του στον ήλιο
υψωμένα και μήτε που κουράστηκαν να δείχνουν
στη Βεργίνα! Κι ύστερα στον Θερμαϊκό τις
προσταγές σκορπάνε… Ο δρόμος απ’ τη
θάλασσα, τα πόδια στην αρμύρα, πλημμύρα μες
στα σωθικά βασιλοκόρες οι καρδιές τραβάνε για
την Πέλλα! Του Ελληνάρχη Φίλιππου
την θρονιασμένη Πέλλα!
Κιθάρα μου ασημόχορδη και συ άρπα μαγεύτρα
απλώστε τους αχούς σας, να τους επάρουν τα
βουνά, ειρήνη να βλογήσουν κι οι λόφοι οι
εφτάφωτοι τη δίκαιη την κρίση… Τ’ όνειρο μένει
απόντιστο, στου Αιγαίου τα γαλανά νερά
θεριεύει και πλανιέται! Σμάρι τα περιστέρια,
σηκώνονται στον ουρανό, τον ήλιο αυλακώνουν
και τα μηνύματα σκορπούν σ’όλη τη γη σου
Αλέξαντρε…
Ξεχάστρες μέρες δε θα ρθούν… Μνηστήρες
ξιπασμένοι, την Πηνελόπη θάβρουνε
βραχόστηθη, αϋφάντρα… Της μνήμης το
στημόνι, άραχνο, χρυσοϋφαντο, οι αιώνες το
σμιλεύουν… Άδικοι ψευδομάρτυρες, θα
βουβαθούν τα χείλη σας και θα χαθεί η λαλιά
σας, σα θα φουσκώσουν τα βουνά και θ’
ανταριάσει ο Βόρας, κι η μια στην άλλη άβυσσο
το δίκιο της θερίσει… Και συ… Κυρά
Αργίτισσα… Mακεδονία, θε να ζεις στους
λεύτερους αιώνες…
Ποίημα απ’ την ανέκδοτη Ποιητκή Συλλογή του Θοδωρή Γεωργάκη με τίτλο: < <ΙΠΠΑΡΙΟΝ ΧΑΡΙΕΝ