Την εικόνα αυτή την αντικρίσαμε σε παγκάκι της πλατείας Υψηλών Αλωνίων στην Πάτρα, απέναντι από το άγαλμα του Παλαιών Πατρών Γερμανού.
Δίπλα αρκετοί περαστικοί περνούσαν χωρίς φυσικά κανείς τους να δώσει σημασία, ενώ πιο δίπλα κάθονταν και άλλοι άνθρωποι απολάμβαναν τον ήλιο της ημέρας. Λίγο πιο πέρα εργάτες έστηναν το τραινάκι, το καρουζέλ, την φάτνη και τα υπόλοιπα παιχνίδια που θα τοποθετηθούν για να φτιάξουν ένα λούνα παρκ τις ημέρες των Χριστουγέννων στην πλατεία.
Τραγική ειρωνεία ακούγεται κάπως αυτό. Δίπλα από έναν χώρο που απευθύνεται για παιδιά, με φόντο τις ημέρες των Χριστουγέννων, κάποια άλλα μικρά παιδιά, να στέλνονται από τους μεγαλύτερους τους για να κάνουν ένα άλλο παιχνίδι που δεν είναι καθόλου παιδικό. Γιατί τι δουλειά θα μπορούσε να έχει ένας παππούς στο ίδιο παγκάκι με ένα μικρό κορίτσι;
Κάτι παγκάκια πιο κάτω βρίσκονταν καμία δεκαριά Ρομά, άνδρες και γυναίκες μαζεμένοι, που συχνάζουν στην πλατεία, κάνοντας τους αμέριμνους και ότι απολαμβάνουν τον ήλιο.
Το κοριτσάκι σταλμένο από αυτούς τον πλησίασε και καθόταν για αρκετή ώρα στο παγκάκι μαζί του, χωρίς αυτόν να σημαίνει ότι ο παππούς δέχτηκε τις προτάσεις του.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι το όλο σκηνικό διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια μας, στο φως της ημέρας, χωρίς καν κάποιος να μπει στον κόπο να παρέμβει. Και φυσικά δεν ήταν η μοναδική ημέρα που γίνεται αυτό το σκηνικό στη συγκεκριμένη πλατεία. Είναι κάτι σαν κοινό μυστικό πλέον…