Θλίψη στο πανελλήνιο προκάλεσε η ιστορία της 20χρονης Αναστασία που είχε συγκινήσει τους πάντες με την εξομολόγησή της για τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο και τον επικείμενο θάνατό της, όταν ο γιατρός της είπε ότι της μένει μια εβδομάδα ζωής.
48ώρες μετά τη δημοσιοποίηση του συγκλονιστικού της κειμένου στα mikropragmata της lifo η Αναστασία έφυγε από τη ζωή.
Η ανακοίνωση της αδερφής της.
«Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας και για την συμπαράσταση που δείξατε στην αδελφή μου,που διαδώσατε την ιστορία της και τις δυσκολίες που πέρασε.
Η αδερφή μου, η Αναστασία μου σήμερα το πρωί έφυγε… Δυστυχώς δεν κατάφερε να ανατρέψει τις προβλέψεις.
Έσβησε μόλις στα 20 χρόνια της, μας άφησε πίσω.
Δεν έγινε κανένα θαύμα… απλά έφυγε, και εγώ ήμουν εκεί, της είπα αντίο, της είπα ότι επιτέλους θα είναι με τη μητέρα μας… και χαμογέλασα… Γιατί η Αναστασία δε θυμόταν τη μάνα μας και πάντα έκλαιγε και μου έλεγε ότι λυπάται που δεν την θυμάται….. είχαν την ίδια μοίρα…
Το μόνο πράγμα που μας ζήτησε ήταν να φύγει από το νοσοκομείο, πράγμα που δεν έγινε… άδικο, πολύ άδικο… σε κανένα δεν αξίζει να φεύγει σε νοσοκομειακές συνθήκες… μη μπορώντας να δεις τους φίλους σου να πεις ένα τελευταία αντίο… είναι σεβασμός στη ζωή η ποιότητα στο θάνατο…
Το τελευταίο πράγμα που μου είπε είναι ” τώρα που θα φύγω, να προσέχεις το μπαμπά” Και έφυγε… και καθόμουν εκεί και έβλεπα τους παλμούς να πέφτουν …και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα…
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΆΝΕ ΤΟ ΊΔΙΟ ΝΑ ΝΙΚΉΣΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΡΡΏΣΤΙΑ…ΝΑ ΔΕΊΞΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΑΛΈΨΟΥΝ ΌΠΩΣ ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ…
το κορίτσι μου που πάλεψε…που μέχρι το τελος χαμογελούσε…
Ας αναπαυθεί εν ειρήνη… ας βρει επιτέλους τη γαλήνη που δεν μπόρεσε να βρει εδώ… κοντά στο Θεό… και στη μητέρα μας…. ΑΜΗΝ»
Η συγκλονιστική εξομολόγηση της Αναστασίας
«Με λένε Αναστασία
Είμαι μόλις 20 ετών και το Σεπτέμβριο του 2017 έμαθα ότι έχω ένα είδος επιθετικού καρκίνου στις λεμφαδένες… το πάλεψα πολύ αλήθεια…
όταν πια έφυγα από τα νοσοκομεία περιμένοντας να κάνω εξετάσεις ξανά… έλεγα σε όλους ότι ναι επιτέλους είμαι καλά ..επιτέλους θα ζήσω γιατί έκανα μεταμόσχευση γιατί πάλεψα και γιατί δε γίνεται ο Θεός να είναι τόσο άδικος να με στερήσει από τον πατέρα μου, όπως του στέρησε τη μάνα μου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πριν από 16 χρόνια… όμως δεν είμαστε πάντα τυχεροί… δεν κερδίζουμε όλοι τη μάχη με το καρκίνο..
Σεπτέμβριος 2018…πάω στο νοσοκομείο για να κάνω εξετάσεις.. σίγουρη πως μετά τη μεταμόσχευση θα είμαι καλά… και τι βλέπω;; ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΌΣΟΥ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΕΣΤΊΕΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ… οκ λέω θα το παλέψω ξανά… πλέον ο καρκίνος ήταν σε όλο το λεμφικό ιστό, στο πάγκρεας και στα πνευμόνια… στο 4ο στάδιο… θα το πάλευα αλήθεια και πάλεψα… ακόμα παλεύω, νιώθω δυνατή.. νιώθω πως αύριο θα φύγω από δω..
Ήρθαν οι γιορτές και μετά θα έφευγα για Ελβετία για εγχείριση… στα γενέθλια της αδερφής μου ήταν η πρώτη μέρα μετά από καιρό που ανέβασα πυρετό… έκτοτε δεν μου έπεσε ξανά…
2 μήνες με κορτιζόνη γιατί ο πυρετός δεν πέφτει…
και εκεί που είχαμε μείνει στο θα ζήσεις όσο αντέξει η καρδιά σου… Σήμερα ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι αυτή η εβδομάδα είναι η τελευταία εβδομάδα που θα ζήσω…
Για μένα δεν κλαίω τόσο… δεν κλαίω που δεν πρόλαβα να ζήσω τίποτα, δεν κλαίω που δεν πρόλαβα να αρχίσω να δουλεύω, που δεν θα κάνω παιδιά και που σε 10 χρόνια δε θα με θυμάται κανείς…
Όμως κλαίω για αυτούς που αφήνω πίσω… Για το πατέρα μου που πριν χρόνια έθαψε τη μάνα μου που έφυγε νεότατη από την ίδια κωλοαρρώστια και με άφησε 3 χρόνων μωρό… για την αδερφή μου που δύο μήνες τώρα δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου… πώς θα μάθει να ζει χωρίς εμένα.. αυτή?? Αυτή που ήταν για μένα και μάνα ???
Ζήτω συγγνώμη για ό,τι έχω κάνει σε όποιον έχω κάνει και έχω πληγώσει… ζήτω συγχώρεση… και ζήτω να προσεύχεστε για μένα τώρα που φεύγω… γιατί φοβάμαι… Ευχαριστώ.»