Οι παλιότεροι κάτοικοι ήταν αυτοί του Πουλιού. Ψαράδες στην πλειοψηφία τους. Ψαράδες του φτενού νερού, του τενάγους που απλώνονταν από τους Μύλους ως το Φανάρι του Μελεούνη. Μάθανε από τους Μπουρανέλους της Βενετίας την τέχνη της Ψαροσύνης, των βολκών, των καλαμωτών και των διχτυών.
Άνθρωποι σχεδόν άκακοι, χαροκόποι της ζωής, με ένα ποτήρι στο χέρι, σχεδόν σπουργίτια που ζούσαν στα μικρά φτωχικά σπίτια και που συχνά ένα τραμέντζο χώριζε τα μυστικά τους.
Μα αυτοί λιγοστεύουν και σώνονται και χάνονται μαζί με τα πριάρια, τα καλαμωτά, τα χειροποίητα δίχτυα, τα τραμέντζα της ανθρωπιάς, τα χαμηλά σπιτάκια που χωρούσαν τόσα πολλά όνειρα…
Ηλίας Ι. Τσάκαλος απο το: Το Λεύκωμα που εξέδωσε το 2012 το βιβλιοπωλείο Τσιρίμπαση με τίτλο: «Λευκάδα αλισάχνη στα ίχνη της ζωής μας».
Tags:Ηλίας Ι. ΤσάκαλοςκαλαμωτάπριάριαΨαράδες του ΠουλιούΨαράδες του φτενού νερού