Δεν βρίσκω τις λέξεις που θα σταθούν ικανές να μιλήσουν για τον ανθρώπινο αγώνα ενάντια στην αρρώστια. Είναι δύσκολο να κάνω τις συστάσεις για ανθρώπους σαν τη Λαμπρινή Παπαχρυσανθάκη, το πρόσωπο που ήταν κι είναι πρωτοπόρο στη μάχη ενάντια στον καρκίνο. Η Λαμπρινή Παπαχρυσανθάκη είναι μια «μαχήτρια» της ζωής. Τι κι αν νόσησε κι η ίδια από τον καρκίνο, πάλεψε μαζί του και κατάφερε να κερδίσει. Μία γενναία γυναίκα που δίνει αληθινά μαθήματα ζωής και με το παράδειγμά της μας διδάσκει πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή και ποτέ να μην παραιτούμαστε από το γοητευτικό ταξίδι της ζωής. Η θητεία της στη θέση της προϊσταμένης της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου «Αγ. Ανδρέας», που υπηρέτησε από καρδιάς, της έδωσε την ευκαιρία να αποκομίσει αναρίθμητες εμπειρίες από τις μάχες των ασθενών. Αυτό την έκανε να αποφασίσει να αφιερωθεί στο κοινωνικό έργο του εθελοντισμού μετουσιώνοντας τον πόνο και τη θλίψη σε πράξη προς το συνάνθρωπο. Πρόεδρος, σήμερα, του Παραρτήματος Πάτρας του Ομίλου Εθελοντών κατά του καρκίνου «ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ», έχει ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά της με χαμόγελο και με πίστη στην ανυπέρβλητη αξία της ζωής για όλους τους καρκινοπαθείς. Δραστήρια εκ φύσεως στοχεύει στην πληροφόρηση του κοινού για θέματα που αφορούν στην πρόληψη, την έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση του καρκίνου. Ποιος ο σκοπός και οι στόχοι του Ομίλου Εθελοντών κατά του καρκίνου «ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ»; Πώς προέκυψε η ιδέα για την ίδρυση του παραρτήματος της Πάτρας; Πόσο σημαντικό είναι το έργο που προσφέρει; Σκοπός μας είναι η πρόληψη και η έγκαιρη διάγνωση γιατί κυρίως αυτά τα δύο σώζουν ζωές. Ο στόχος είναι να πάμε παραπέρα, γιατί πραγματικά έχουμε ανεβάσει τον πήχη ψηλά. Θέλουμε να φτάσουμε μέχρι και το πιο απομακρυσμένο μικρό χωριό της Αχαΐας έτσι ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος παντού. Θεωρώ ότι το έργο που προσφέρει είναι πάρα πολύ σημαντικό και θέλω να έρθουν κοντά μας όλο και πιο πολλοί εθελοντές να μας γνωρίσουν και να μας αγκαλιάσουν προκειμένου η ενημέρωση να είναι πιο σωστή και ολοκληρωμένη. Αρα σκοπός του «ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ», πέραν της εκτενέστερης ενημέρωσης και πρόληψης, είναι και η στήριξη μεταξύ των ομοιοπαθούντων; Τι είναι εθελοντισμός για εσάς; Ο εθελοντισμός για μένα είναι μια ιδέα που έχει αρχή και δεν έχει τέλος. Πρέπει σαφέστατα να είμαστε κοντά τους, να τους στηρίζουμε και να τους αγκαλιάζουμε διότι οι πάσχοντες από καρκίνο, το έχουν ανάγκη σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνούν. Θεωρώ ότι και λόγω του επαγγέλματός σας, πάντοτε βρισκόσασταν στο πλευρό του κάθε πάσχοντος ασθενούς. Πάντα μου άρεσε να προσφέρω και ειδικότερα στον χώρο της υγείας. Είναι μέσα στην ψυχή μου και η προσφορά και ο εθελοντισμός, αλλά κυρίως η αγάπη που πραγματικά θέλουν και αναζητούν αυτοί οι άνθρωποι και την έχουν ανάγκη. Χωρίς αγάπη, δεν προχωράμε στη ζωή μας. Είναι μονόδρομος. Εάν μέσα στην ψυχή σου έχεις αγάπη, πιστεύεις σε αυτό που κάνεις, δεν υποκρίνεσαι, και έχεις ανιδιοτελείς και αγνούς σκοπούς για τον συνάνθρωπο, τότε έχεις πετύχει. Εγώ ήθελα να προβληθώ μόνο μέσα της δουλειάς μου. Εκεί ήθελα να πάρω τα «εύσημα» και γι' αυτό είμαι περήφανη που εργάστηκα ως νοσηλεύτρια πολύ σωστά και πρόσφερα αγάπη, μόνο, στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Τώρα, πρόεδρος ψηφίστηκα από την κάθε κυρία, σεβόμενη το γεγονός και μόνο ότι εγώ ήμουν νοσηλεύτρια και θεώρησαν ότι ίσως διεκπεραιώσω πιο καλά τα καθήκοντα του εθελοντισμού. Από την άλλη, ποια είναι η συνεισφορά του «ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ» στους ασθενείς με καρκίνο στην ευρύτερη Περιφέρεια; Πρόσφατα κάναμε ένα αίτημα στο Ιδρυμα ΤΙΜΑ (ένα Ιδρυμα αντίστοιχο του Ιδρύματος Νιάρχου) κι έτσι μας δόθηκε μερικώς η οικονομική δυνατότητα να προβούμε σε δράσεις για την ενημέρωση και την πρόληψη κατά του καρκίνου σε όλη την Αχαΐα, την Ηλεία και την Αιτωλοακαρνανία με καταξιωμένους γιατρούς: γαστρεντερολόγους, νευρολόγους, πνευμονολόγους, ογκολόγους πηγαίνοντας σε πολλά μέρη της ευρύτερης Περιφέρειας. Είστε ικανοποιημένη από την ανταπόκριση του κοινού στο εγχείρημά σας αυτό; Εχουμε επισκεφτεί πολλές απομακρυσμένες περιοχές -με ειδικευμένους γιατρούς-της Αχαΐας, κι εκεί είχαν τη δυνατότητα να εξεταστούν άνθρωποι όπου οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να έρθουν στην Πάτρα. Φέτος από την Ηλεία έχουμε επισκεφτεί τα Κρέστενα και θα πάμε στην Ολυμπία καθώς και σε πολλούς άλλους δήμους και κοινότητες προκειμένου οι κάτοικοι να ενημερωθούν για τον καρκίνο. Στα Κρέστενα μόνο εξετάστηκαν γύρω στα 200 άτομα και με μεγάλη επιτυχία. Ο καρκίνος, φρονώ, ότι είναι μια πολυέξοδη νόσος για τους ασθενείς και τις οικογένειές τους. Σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, μπορεί να έχεις μια ποιοτική περίθαλψη; Ποια τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι καρκινοπαθείς στη χώρα μας; Ο καρκινοπαθής όταν θα πάει σε δημόσιο νοσοκομείο δεν πληρώνει τίποτα. Είτε χημειοθεραπεία κάνει – που είναι πολυέξοδη – είτε οποιεσδήποτε άλλες εξετάσεις, δεν πληρώνει. Ταλαιπωρία για μένα είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά ογκολογικά τμήματα στην Ελλάδα και ο πάσχων από καρκίνο, που για παράδειγμα, θα έρθει στα νοσοκομεία της Πάτρας για θεραπεία, πρέπει να πληρώσει για να μείνει κάπου. Αυτό είναι ένα επιπλέον έξοδο και για τον ασθενή και για τον συνοδό του. Στην Πάτρα, ευτυχώς, έχουμε τον μοναδικό, πανελλαδικά, δημόσιο ξενώνα φιλοξενίας «ΕΛΠΙΔΑ» όπου εκεί μένουν οι καρκινοπαθείς με τους συνοδούς τους. Περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας με καρκινοπαθείς, πώς είναι να νοσείς και η ίδια; Λυγίσατε ή πήρατε περισσότερη δύναμη όταν διαγνωστήκατε με καρκίνο; Εφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν το περίμενα και ούτε είχε νοσήσει κανένας στην οικογένειά μου από καρκίνο. Και τις εξετάσεις μου έκανα κάθε χρόνο και δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι μέσα σε 11 μήνες από την τελευταία μαστογραφία θα έβγαινε διάγνωση ότι πάσχω από καρκίνο του μαστού. Ως άνθρωπος είμαι δοτικός. Απλά έγινα πιο ευαίσθητη και κατάλαβα περισσότερο, όχι τους ασθενείς αλλά μπήκα στη θέση του συνοδού ο οποίος μένει έρμαιο. Προσωπικά πόνεσα. Δεν θύμωσα όμως γιατί ήμουν συνεπής στις εξετάσεις μου. Δεν μπορούσα να διαπραγματευτώ εμένα. Είχα, όμως μια οικογένεια, ένα σύντροφο και τον ευγνωμονώ που υπάρχει, ο οποίος στάθηκε βράχος σε όλη αυτή τη δύσκολη δοκιμασία δίπλα μου. Πώς είναι να πονάς και να προσφέρεις; Δε μπορώ να δώσω εξήγηση. Παίρνεις δύναμη από τη δύναμή σου. Παίρνεις χαρά από τη χαρά των γύρω σου. Παρακαλώ τον Θεό -καθώς τον τελευταίο καιρό απέκτησα μια εγγονούλα- να μου δώσει λίγη ζωή παραπάνω για να απολαύσω όσο περισσότερο μπορώ αυτό το θεσπέσιο δώρο και ρόλο. Τον ρόλο της γιαγιάς. Η αναμέτρηση μαζί του ήταν επώδυνη; Ναι. Αλλά τον κοίταξα στα μάτια και είπα μέσα μου, θα σε νικήσω. Δεν τον έβαλα ποτέ απέναντί μου γιατί αν τον καρκίνο τον βάλεις απέναντί σου, δεν μπορείς να τον ελέγξεις. Τον έβαλα δίπλα μου και πορεύτηκα μαζί του και είπα όποιος νικήσει. Και μέχρι σήμερα πιστεύω ότι έχω νικήσει εγώ. Ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπά όλες τις ηλικίες, ακόμα και τους νέους. Από τη στιγμή που κάνω αυτές τις σκέψεις και συγκρίνω τη δική μου ηλικία με ένα νέο, δοξάζω τον Θεό που ζω. Οταν βγαίνεις νικητής από μια τέτοια επίπονη μάχη, τι πιστεύεις ότι είναι τελικά εκείνο που σε νικάει; Αν δεν θέλεις, δεν σε νικάει τίποτα. Πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Ο Θεός μάς έδωσε μια ζωή κι εμείς πρέπει να την σεβαστούμε και να την εκμεταλλευτούμε προκειμένου να πορευθούμε όσο πιο ήρεμα και δημιουργικά μπορούμε. Σήμερα πώς νιώθετε μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας; Αφήσατε πίσω σας αυτήν την περιπέτεια; Ποιο είναι το δικό σας μυστικό για να μένετε δυνατή; Δεν έχω κανένα μυστικό. Πάντα υπάρχει στο μυαλό μου ότι έχω καρκίνο και ότι έχω κάνει μαστεκτομή. Αυτό που με κάνει να προχωρώ στη ζωή μου, είναι η αγάπη που παίρνω από τους ανθρώπους και την οικογένειά μου.
Από τότε, κατά πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής σας; Θέλω να ζω το κάθε λεπτό. Θέλω να ζω την κάθε στιγμή. Εκείνο που με έχει αλλάξει είναι να μη θυμώνω πια και να συγχωρώ πιο εύκολα. Συχνά, οι περισσότεροι χαρακτηρίζουν τον καρκίνο, «επάρατη» νόσο. Δεν δικαιολογείται ο κόσμος να δεισιδαιμονεί μπροστά σε αυτήν την ασθένεια.
Τι θέλετε να πείτε σε όσους παλεύουν με το σκληρό αυτό νόσημα, ή ακόμη και σε αυτούς που νομίζουν ότι αυτά συμβαίνουν σε άλλους και όχι στους ίδιους; Αυτή η λέξη πρέπει να διαγραφεί από το λεξιλόγιο. Τι θα πει επάρατη νόσος; Το διαβάζω στον Τύπο, το ακούω στα δελτία ειδήσεων. Χρησιμοποιείται από πολλούς αυτή η λέξη και αυτό με θυμώνει πολύ. Θα πρέπει να λέμε ότι πάσχω από καρκίνο και ότι πρέπει να τον αντιμετωπίσω. Εκείνο που θέλω να τους πω είναι να παλεύουν, να προσπαθούν και να λένε πάντα ότι «όλα θα πάνε καλά με τον καρκίνο μου». Να μην εγκαταλείπουν τον εαυτό τους, να κάνουν τις εξετάσεις που απαιτούνται έτσι ώστε να τον ελέγχουν και να πιστεύουν στον εθελοντισμό. Να γίνουν εθελοντές προσφέροντας την αγάπη τους και το καθαρό πνεύμα τους σε εκείνους τους συνανθρώπους τους που πάσχουν από καρκίνο.