Ένας 18χρονος με σύνδρομο down κλέβει σε κάθε παιχνίδι την παράσταση για την ομάδα του, κάνονας τον προπονητή του και τους συμπαίκτες του εκεί στην Φλόγα Ροδιάς περήφανους, που έδειξαν την επιμονή, την υπομονή και την αγάπη τους, σε ένα ιδιαίτερο παιδί, με ξεχωριστές ανάγκες που πλέον έχει γίνει ένα με το σύνολο και συμβάλει αποφασιστικά στην πορεία της.
Το δημοσίευμα της "Πελοποννήσου της Δευτέρας" και το ρεπορτάζ του Χρήστου Βεργαναλάκη φέρνει στο φως ένα θέμα που επιβεβαιώνει ότι στο ποδόσφαιρο και γενικότερα στον αθλητισμό, όλοι μπορεί να έχουμε μία θέση, αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι, δάσκαλοι και εκπαιδευτές που να μας δώσουν τα κίνητρα για να προχωρήσουμε.
Διαβάστε το: "Ο Μίλτος Καρατζάς, προπονητής της Φλόγας Ροδιάς, κάτι παραπάνω από ποδοσφαιρικός δάσκαλος, έριξε εδώ και δύο χρόνια σχεδόν, στα βαθιά τον Μάριο Μαρδά. Το 18χρονο παλικαράκι, με σύνδρομο Down, και τη μπαλίτσα του παίζει στην ομάδα, και τα γκολάκια του ρίχνει, και πρώτη φίρμα έχει γίνει!
Παλικάρι με τα όλα του. Τυχερό παλικάρι, όμως. Γιατί βρέθηκε στο δρόμο του ένας άνθρωπος με παιδεία, με γνώση, με ευαισθησία, με τόλμη, με μαγκιά! Κατάλαβε από την πρώτη στιγμή πόσο πολύ γούσταρε τη μπάλα ο Μάριος, κατάλαβε πόσο καλό θα του έκανε η ένταξή του στην ομάδα και το 'κανε.
Ο Μάριος ξεκίνησε δειλά-δειλά πριν 4 χρόνια, αλλά αραιά και πού. Από πέρυσι, όμως, και ειδικά φέτος, είναι ένας κανονικός ποδοσφαιριστής της Φλόγας! Παίζει στην ομάδα προπαίδων, μαζί με τον αδελφό του, τον Νίκο. Η «Π τ Δ» μίλησε με τον Μίλτο Καρατζά, που ξετύλιξε το κουβάρι της ποδοσφαιρικής και ανθρώπινης ιστορίας του Μάριου:
–«Τον βλέπω και τον χαίρομαι. Η πρόοδός του είναι εκπληκτική. Έχει αλλάξει η συμπεριφορά του. Πιάνει κατ' ευθείαν τις ασκήσεις τακτικής που κάνουμε, μέχρι που τον βάζω μερικές φορές και διορθώνει όσους συμπαίκτες του δεν τις κάνουν όπως πρέπει. Ρουφάει σα σφουγγάρι, το φχαριστιέται, λάμπει το πρόσωπό του. Με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα. Και να δείτε πώς τον αγαπάνε οι συμπαίκτες του. Κολόνα της ομάδας είναι ο Μάριος».
-«Όταν ήρθε πρώτη φορά στην ομάδα, για να ξεκινήσει, δεν συμμετείχε και πολύ. Ήταν λιγάκι απόμακρος, διστακτικός, κράταγε αποστάσεις… Μέσα σε ένα χρόνο, προσαρμόστηκε σε όλα. Είναι πλέον ένα κανονικό παιδί, όπως όλα. Και ξέρετε κάτι; Είναι τυπικός σε όλα του. Δεν θέλει να δίνει δικαιώματα, προσπαθεί να τα κάνει όλα όπως πρέπει, όσο καλύτερα μπορεί».
-«Νιώθω πολύ όμορφα όταν έρχονται αντίπαλοι προπονητές και μου μιλάνε για τον Μάριο. Σε πρόσφατο παιχνίδι με τη Θύελλα Αιγίου, στο προπαίδων, ήρθε και μ' έπιασε ο γιατρός αγώνα και συγκινημένος με συνεχάρη, βλέποντας τον Μάριο όχι απλά να παίζει, αλλά να παίζει όπως και τα υπόλοιπα παιδιά».
-«Πολύ όμορφο συναίσθημα, επίσης, είναι να βλέπω τους γονείς του να έρχονται στα παιχνίδια μας και να καμαρώνουν το Μάριο. Το βλέπω στα μάτια τους πώς αισθάνονται. Αυτοί αξίζουν τα μπράβο, όχι εγώ».
–«Νιώθω πραγματικά γεμάτος με αυτή την ιστορία με τον Μάριο. Νιώθω πως κάτι προσφέρω κι εγώ σ' αυτό το ιδιαίτερο παιδί. Άλλη μια φορά στο παρελθόν είχα νιώσει ανάλογα. Στην ακαδημία του Χολαργού, όταν είχα τον Στέφανο, τον 10χρονο γιο του Γιάννη Βούρου. Είχε γεννηθεί χωρίς όλα του τα δάχτυλα, και στα πόδια και στα χέρια. Κι όμως, ο μικρός έπαιζε μπάλα και το χαιρόταν, το χαιρόμαστε όλοι μας».