«Μια καθημερινότητα γεμάτη νόημα και ουσία» – Γιορτινό το κλίμα αυτές τις μέρες..
Τις φορές που ακούμε ότι πρόκειται να επισκεφθεί κάποιος ένα γηροκομείο, στο νου έρχονται λόγια – σε κάποιους και εικόνες- για ανθρώπους παραπεταμένους, για ηλικιωμένους που δεν «χώραγαν» στις ζωές των παιδιών, των συγγενών τους και για γιορτές απαρατήρητες, άοσμες, που πέρναγαν σαν μην ήρθαν ποτέ…
Περνώντας το κατώφλι του Γηροκομείου «Παναγία Η Καθολική» στην Γαστούνη της Ιεράς Μητρόπολης Ηλείας, μπορεί κάποιος να διαισθανθεί ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει, κάτι διαφορετικό ισχύει, που δεν επιβεβαιώνει την «παγωμένη» έννοια του «ιδρύματος», της μοναξιάς και του περιθωρίου…
«Ψυχή» του Γηροκομείου Γαστούνης από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 η κα Ροδαμία Καβουνίδου – Μπιλάλη, η οποία αφιλοκερδώς όλα αυτά τα χρόνια θέλησε να στηρίξει την προσπάθεια του Μητροπολίτη Ηλείας κ. Γερμανού για να βοηθήσει, όπως μας είπε, και όχι για να πληρώνεται, παρότι ο κ. Γερμανός, είχε επιμείνει να λαμβάνει ότι προέβλεπε η θέση της ή τουλάχιστον τα έξοδα των μετακινήσεων.
«Είπα, «απόδειξη που θα γράφει το όνομα Μπιλάλη δεν θα υπάρχει για κανένα λόγο. Είπαμε να βοηθήσουμε, όχι να πληρωνόμαστε». Έχουμε μείνει σε μια ωραία συνεργασία με τον Σεβασμιώτατο όλα αυτά τα χρόνια, λέει με χαμόγελο η κα Μπιλάλη. Πολλές φορές παρακαλώ τον Σεβασμιότατο να μην λέει ότι εργάζομαι, χωρίς να πληρώνομαι, γιατί εγώ «πλήρωνομαι», όταν για παράδειγμα πάω να κοιμηθώ το βράδυ – γιατί μένω εδώ – με την «καληνύχτα» και το «καλό ξημέρωμα» που ακούω», αναφέρει χαρακτηριστικά η κα Μπιλάλη.
Μια άλλη έννοια η καθημερινότητα
Στο Γηροκομείο της Καθολικής, η καθημερινότητα, ακόμη κι αυτές οι μέρες των Χριστουγέννων έχουν άλλο νόημα στις καρδιές των ανθρώπων που ζούν εκεί και των εργαζομένων που βρίσκονται δίπλα τους.
«Εδώ δεν είναι μια απλή καθημερινότητα όπως ορίζεται ως έννοια. Είναι μια καθημερινότητα γεμάτη νόημα και ουσία. Ένα χαμόγελο και μια «καλημέρα» με ενδιαφέρον θέλουν οι άνθρωποι εδώ. Το καταλαβαίνουν όπως τα μωρά το ενδιαφέρον.
Μετά βεβαιότητας, σας λέω ότι δεν νοιώθουν τις μέρες αυτές, όπως συχνά λέγεται, μοναξιά και έλλειψη. Πολλές φορές τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους, τους παίρνουν για τις μέρες των Χριστουγέννων, για ένα γεύμα, μια γιορτή και τους προτρέπουμε σε αυτό, για να δουν τους δικούς τους ανθρώπους, τα εγγονάκια τους.
Το μεσημέρι έρχονται, ζητώντας να έρθουν εδώ, στο σπίτι τους, όπως λένε. Έχουν φτιάξει τις παρέες τους εδώ. Έχουν κάνει έναν δικό τους κόσμο. Δεν λέω να «στολίσουμε» αυτόν τον κόσμο. Λέω απλώς, να τον πλησιάσεις, να του πιάσεις το «χέρι».
Καλύπτει όλες τις ανάγκες
Στο Γηροκομείο ζουν 102 άνθρωποι, περισσότεροι από ποτέ, όπως χαρακτηριστικά, μας ενημερώνει η διευθύντρια και Μπιλάλη. Ζουν σε ένα όμορφο περιβάλλον και εγκαταστάσεις, που διαθέτει ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί ή είναι ηλικιωμένος, όπως για παράδειγμα και φυσιοθεραπευτήριο.
«Τώρα πια οι άνθρωποι, οι συγγενείς, ξέρουν πλέον ότι το Ίδρυμα, τα ιδρύματα, δεν είναι στην αρχή του. Έχουν αναπτυχθεί, έχουν περιβληθεί από την προστασία των νόμων, του κράτους, είναι δοαφορετικά. Και βλέπουν ότι οι άνθρωποί τους παιρνούν καλά. Δεν είναι εύκολο στο σπίτι να γίνονται τέτοιου είδους περιποιήσεις για έναν ηλικιωμένο άνθρωπο και πολλές φορές κατάκοιτο.
Είναι όμορφη η ζωή και εδώ. Κάποιοι λένε ότι «εδώ είναι εκείνοι που δεν τους θέλουν τα παιδιά τους». Πρέπει να σταματήσει να υπάρχει αυτή η αντίληψη. Οι ανάγκες σήμερα είναι διαφορετικές. Παλιότερα ο παππούς και η γιαγιά είχαν το δωμάτιο τους, λιγότερο ή περισσότερο κοντά στο σπίτι. Ήταν κοντά τους, υπήρχε η έννοια τους.
Τώρα όλοι δουλεύουν, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Δεν έχουν ανθρώπους για να τους αφήσουν. Η λύση της μιας γυναίκας για έναν ανήμπορο ηλικιωμένο άνθρωπο, όσο καλή και να είναι, για μένα αποκλείεται. Δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του, ότι και να κάνει.
Να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπο…
Αυτές τις μέρες, το κλίμα στο Γηροκομείο Γαστούνης είναι γιορτινό. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί περιμένουν με λαχτάρα τις εκπλήξεις που ετοιμάζονται σαν στο σπίτι τους, τις οποίες ήδη προγραμματίζει και συντονίζει η κα Μπιλάλη με το προσωπικό.
Το μενού για το χριστουγεννιάτικο και το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι δεν θα έχει τίποτα να ζηλέψει όχι μόνο από το σπιτικό εορταστικό γεύμα, αλλά και από τα ρεβεγιόν των καταστημάτων.
Εκτός από τις σημαντικές, αλλά πολλές φορές… τετριμένες ευχές η κα Μπιλάλη, έδωσε το δικό της μήνυμα για τις μέρες αυτές, που θα πρέπει να γεμίζουν τις ψυχές των ανθρώπων όχι τυπικά, αλλά ουσιαστικά και σε διάρκεια, ως στάση ζωής:
«Εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους να κάνουν μερικά «βήματα» μπροστά, προς τον συνάνθρωπο. Αυτό εύχομαι. Όλοι να κάνουμε μερικά «βήματα» να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπο. Η ζωή γίνεται διαφορετική, γίνεται όμορφη, όταν νοιώθεις ότι σε πλησιάζουν, ότι τους αγαπάς, ότι σε αγαπούν.
Θα μου κάποιος ότι ο κόσμος έχει δυσκολίες. Εντάξει, υπάρχουν και θα υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις. Αλλά ο πιο πολύς κόσμος, θα τον ξέρει τον άλλον, θα τον πλησιάσει και αυτό είναι ότι πιο όμορφο. Είναι πολύτιμο…».
Ευγενία Νίκα
«Περνάμε πολύ ωραία εδώ. Είμαι πολλά χρόνια εδώ. Έχουμε τις παρέες μας και περνάμε καλά. Τα Χριστούγεννα θα περάσουμε ωραία, θα χορέψουμε. Να έρθετε να δείτε. Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους, να έχει υγεία ο κόσμος»
Ελένη Κατσούδα
«Περνάμε πολύ καλά. Εύχομαι υγεία και ευτυχία σε όλον τον κόσμο. Αυτά χρειαζόμαστε. Να είναι καλά όλος ο κόσμος»
Χριστίνα Παναγούλια
«Είναι πολύ ωραία εδώ. Είμαι κόρη του δωρητή του Γηροκομείου Θεόδωρου Παναγούλια από το Βαλτεσινίκο. Χρόνια πολλά σε όλους, καλές γιορτές και να ΄χουμε καλό χρόνο»
Βαρβάρα Πετράκη
«Δόξα τω θεώ, μια χαρά περνάμε. Ήρθα φέτος. Έμεινα μόνη μου και ήρθα εδώ. Είμαστε μια παρέα, σαν οικογένεια. Εύχομαι χρόνια πολλά και ευτυχισμένα για όλα τα παιδιά, για όλον τον κόσμο»